Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Βαλς με τον Μπασίρ

H ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
απο το NSFC
Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης ταινίας
Vals im Bashir
Waltz with Bashir
Δεν υπάρχει πιο συνταρακτικό πράγμα από την ηθική της αλήθειας

Σκηνοθεσία: Ari Folman
Σενάριο: Ari Folman
Φωνές: Ari Folman, Ori Sivan, Roni Dayg, Shmuel Frenkel, Ron Ben Yisahi, Dror Harazi, Zahava Solomon, Hezkel Lazarov
Είδος: Animation, ντοκιμαντέρ
Διάρκεια: 87'
Μουσική: Max Richter
Γλώσσα: Εβραϊκά
Animation: Bridgit Folman Film Gang
Παραγωγή: Razor Film (DE), Arte France (FR), ITVS Intl. (U.S.), Noga Communications-Channel 8, the New Israeli Foundation for Cinema & TV, Medienboard Berlin-Brandenburg, Israel Film Fund, HOT Telecommunication System, RTBF, TSR, YLE, SBS.
Διεθνής εκμετάλλευση: The Match Factory
Ελληνική Διανομή : Seven Films
Βραβεία - υποψηφιότητες:
Βραβείο καλύτερης ταινίας
Βραβείο σκηνοθεσίας
Βραβείο σεναρίου
Βραβείο φωτογραφίας
Βραβείο μοντάζ
& Βραβείο ήχου
από την Κινηματογραφική Ακαδημία του Ισραήλ.
Βραβείο μουσικής στον Μαξ Ρίχτερ στα Felix 2008
Βραβείο κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Βαρσοβίας
Επίσημη συμμετοχή στο 61ο Φεστιβάλ των Καννών το 2008.
Υποψήφια για τα βραβεία Golden Trailer Awards στην κατηγορία της καλύτερης animated ταινίας.
Επίσημη Υποψηφιότητα Ισραήλ στην ξενόγλωσση κατηγορία των Oscar
Υποψηφιότητα για Oscar στην κατηγορία Animation
Υποψηφιότητα σε 4 βασικές κατηγορίες για τα Felix 2008 της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου
Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ του Τορόντο
Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ Νεας Υόρκης
Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ Κάρλοβυ Βαρυ
Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ Λονδίνου
Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης


Η ταινία :

H Υπόθεση

Ένας άντρας ξενυχτά σε ένα μπαρ. Τον λένε Άρι και είναι σκηνοθέτης. Συνομιλεί με έναν φίλο του που του εξομολογείται πως κάθε βράδυ στον ύπνο του τον κυνηγούν 26 σκυλιά. Κάθε βράδυ ο ίδιος αριθμός. Συμπεραίνουν πως αυτό θα έχει να κάνει και με τη θητεία των δύο ανδρών στον Ισραηλινό στρατό στον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου στις αρχές της δεκαετίας του '80. Μόνο που ο Άρι δεν έχει την παραμικρή θύμηση από τον πόλεμο στον οποίο ήταν κι αυτός παρών. Ψάχνει λοιπόν τους ανθρώπους από το παρελθόν του, εννιά γνωστούς και φίλους, τους ζητά να αφηγηθούν κι αυτοί τις εμπειρίες τους και ψάχνει την αλήθεια για αυτό το κομμάτι του εαυτού του που ο ίδιος ακούσια διέγραψε. Και σιγά σιγά, εικόνες άλλοτε ρεαλιστικές και άλλοτε σουρρεαλιστικές διαγράφονται με τα μάτια της φαντασίας του... Ή μήπως με αυτά της μνήμης του;

Η τεχνική :

Βασισμένο σε μεγάλο βαθμό στην προσωπική εμπειρία του σκηνοθέτη Άρι Φόλμαν, ένα ντοκιμαντέρ για τη μνήμη, τον πόλεμο, την ανθρώπινη φύση, που προτείνει ένα εντελώς πρωτότυπο φορμάτ , το οποίο αναδεικνύει τη μαγική διάσταση κάθε προσωπικής μαρτυρίας. Η παραγωγή της διήρκησε τέσσερα χρόνια, εκ των οποίων το πρώτο ήταν αφοσιωμένο στην συλλογή συνεντεύξεων. Τα γυρίσματα έγιναν σε πρώτη φάση στο στούντιο σε real video και το animation έγινε με την τεχνική του rotoscoping, με την οποία ο animator μεταφέρει στο cartoon τις φιγούρες που βλέπει στις live action φιλμαρισμένες σκηνές. To rotoscope επινοήθηκε από τον Max Fleischer και τα πιο πρόσφατα δείγματα αυτής της, ψηφιοποιημένης, πια, τεχνικής είναι το «Waking Life» και το «A Scanner Darkly» του Richard Linklater.

Η Ιστορία :

Bashir Gemayel ήταν το όνομα του Χριστιανού προέδρου του Λιβάνου που ανέδειξαν οι εκλογές του Αυγούστου του 1982. Απόγονος του Pierre Gemayel - που το 1936 ίδρυσε το Κόμμα της Φάλαγγας (μετά την επίσκεψή του στη ναζιστική Γερμανία). Δολοφονήθηκε τον ίδιο Αύγουστο, κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας του στα κεντρικά των Φαλαγγιτών, από έναν ισχυρότατο εκρηκτικό μηχανισμό. Ήταν πολιτική φιγούρα φιλικά προσκείμενη στον Αριέλ Σαρόν -που το 1982 ήταν ακόμα Υπουργός Άμυνας. Ο τελευταίος, το ίδιο καλοκαίρι είχε βάλει σε εφαρμογή τη δική του, μυστική ατζέντα. Ενώ στρατεύματα των Ισραηλινών είχαν ήδη καταλάβει το Νότιο Λίβανο σε μια ζώνη 40 χλμ, για να αποτρέψουν τις επιθέσεις των Παλαιστινίων που χρησιμοποιούσαν την περιοχή ως οχυρό για επιθέσεις στο Βόρειο τμήμα του Ισραήλ, ο Σαρόν, χωρίς την έγκριση της υπόλοιπης Ισραηλινής κυβέρνησης, οδήγησε τις δυνάμεις του IDF (Israeli Defense Forces - Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις), σε μια επιχείρηση κατάληψης όλου του νοτίου τμήματος του Λιβάνου, συμπεριλαμβανομένης και της Βυρηττού. Δύο εβδομάδες πριν από τη δολοφονία, ξένα στρατεύματα είχαν φτάσει στη Βυρηττό για να επιβλέψουν την αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων και των δυνάμεων της PLO (της Οργάνωσης Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης) που είχε επιβληθεί μετά από την επίθεση των Ισραηλινών εναντίον των Σύριων που είχαν καταλάβει τα ανατολικά της πρωτεύουσας του Λιβάνου. Η αποχώρηση αυτή, 11.000 στρατιωτών, προέκταση και συνέχεια του εμφυλίου πολέμου στο Λίβανο, ανάμεσα σε μαρωνίτες και μουσουλμάνους μετά από επίθεση φαλαγγιτών σε δυνάμεις της PLO στη Βηρυτό, δεν αφορούσε τα γυναικόπαιδα, που στρατοπέδευσαν ως επί το πλείστον στα παλαιστινιακά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Εκεί τους βρήκαν -και τους οδήγησαν σε μακελειό- οι χριστιανικές πολιτοφυλακές των φαλαγγιτών, που έστειλαν οι Ισραηλινές δυνάμεις ως αντίποινα για τη δολοφονία του Gemayel, το ίδιο κιόλας απόγευμα της δολοφονίας του. Ο αριθμός των θυμάτων μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει προσδιοριστεί, αλλά λογίζεται περί τις 3000. Η σφαγή της Σάμπρα και Σατίλα προκάλεσε τη διεθνή κατακραυγή, αλλά και αντιδράσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών και στο εσωτερικό της χώρας. Το διεθνές ανακριτικό σώμα που συγκροτήθηκε ανάγκασε τον Αριέλ Σαρόν σε παραίτηση. Αυτό ασφαλώς δεν το εμπόδισε από το να εκλεγεί πρωθυπουργός της χώρας 20 χρόνια αργότερα.


Βιογραφικό του σκηνοθέτη:

Στα μέσα της δεκαετίας του '80, μόλις τελείωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, ο Άρι Φόλμαν εκπλήρωσε το παλιό του, παιδικό όνειρο να γυρίσει τον κόσμο με ένα σάκο στην πλάτη. Μετά από δυο βδομάδες, και αφού πέρασε από δύο μόλις χώρες, κατάλαβε πως αυτή η στάση ζωής δεν του ταίριαζε. Έμεινε λοιπόν σε κάποιους μικρούς ξενώνες στη Νοτιοανατολική Ασία, και από εκεί έστελνε γράμματα στους φίλους της, στα οποία περιέγραφε πως είχε το τέλειο ταξίδι... 'Έμεινε εκεί έναν ολόκληρο χρόνο, στον οποίο κατέγραψε τα φανταστικά του ταξίδια. Κάπως έτσι λοιπόν, αποφάσισε να γυρίσει στην πατρίδα του και να σπουδάσει κινηματογράφο. Στην πρώτη του ταινία, το «Comfortably Numb», ασχολήθηκε και πάλι με τους κοντινούς του φίλους και τη ζωή τους στο Τελ Αβίβ την περίοδο του Πρώτου Πολέμου του Κόλπου, όταν ιρακινά αεροπλάνα προσγειώνονταν σε όλη την πόλη. Μεταξύ 1991 - 1996 δούλεψε κυρίως για την ισραηλινή τηλεόραση, σκηνοθετώντας ντοκιμαντέρ κυρίως στις κατεχόμενες περιοχές. Το 1996 έκανε την ταινία μυθοπλασίας «Saint Clara», βασισμένη στο ομότιτλο έργο του Τσέχου συγγραφέα Πάβελ Κοχούτ που άνοιξε το τμήμα του Πανοράματος του Φεστιβάλ Βερολίνου και κέρδισε το βραβείο κοινού (πέρα από τις διακρίσεις που έλαβε και στην ίδια τη χώρα του, αλλά και τα βραβεία της επιτροπής στα φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι και της Βιέννης). Μετά από πέντε χρόνια, και αφού γύρισε και πολλά ακόμα τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ και υπέγραψε το σενάριο για πολυάριθμες σειρές, βρήκε χρόνο για τη δεύτερη ταινία φιξιόν του, το «Made in Israel» -μια ταινία φαντασίας που επικεντρώνεται στον τελευταίο ναζί που έχει μείνει ζωντανός στη γη. Το ντεμπούτο του στο animation το έκανε και πάλι για την τηλεόραση, στη σειρά ντοκιμαντέρ «The material that love is made of». Το κάθε επεισόδιο άνοιγε με ένα πεντάλεπτο animation στο οποίο επιστήμονες παρουσίαζαν τη δική τους θεωρία για την εξέλιξη του έρωτα. Έτσι πρωτοήρθε σε επαφή με τη φόρμα την οποία εφάρμοσε στην τελευταία του ταινία, «Waltz with Bashir».

Φιλμογραφία:

2004 The material that love is made of
2001 the third eye
2001 made in Ιsrael
1996 saint clara
1991 Comfortably numb

Η δήλωση του σκηνοθέτη:
«Για πολλά χρόνια είχα τη βασική ιδέα στο μυαλό μου για το “Waltz with Bashir”, αλλά δεν ήθελα να το γυρίσω με πραγματικά πρόσωπα, ήθελα εξ αρχής να είναι animated. Πώς θα μπορούσε να είχε γυριστεί αυτό διαφορετικά; Θα ήταν απλώς ένας μεσήλικας σε μαύρο φόντο που θα αφηγούταν ιστορίες, θα έλεγε ιστορίες που συνέβησαν είκοσι πέντε χρόνια πριν, χωρίς κανένα αρχειακό υλικό να τις υποστηρίζει. Θα ήταν τόσο απίστευτα βαρετό! Έτσι σκέφτηκα να το γυρίσω όπως το γύρισα, με σκίτσο. Ο πόλεμος είναι τόσο σουρεαλιστικός και η μνήμη μπορεί να σε προδώσει τόσο εύκολα, που σκέφτηκα να διαβώ το μονοπάτι των αναμνήσεων μόνο με τη βοήθεια κάποιων πολύ προσεγμένων επινοημένων εικόνων... Η ταινία γυρίστηκε στην αρχή σε real video, σε ένα στούντιο και μονταρίστηκε σε ένα υλικό 90 λεπτών. Μετά σχεδιάστηκε σε story board και μετά σε 2300 σκίτσα τα οποία στη συνέχεια «εμψυχώθηκαν». Το σενάριο βασίστηκε στη δική μου, πολύ προσωπική ιστορία. ακολουθεί εκείνο το σημείο της ζωής μου μετά από το οποίο κατάλαβα πως υπήρχαν μερικά πολύ σημαντικά σημεία της ζωής μου για τα οποία είχα κενά μνήμης. Πέρασα μια τεράστια ψυχολογική κρίση κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ανακάλυψα πολλά βαριά πράγματα ατενίζοντας το παρελθόν μου ενώ, εν τω μεταξύ όλα αυτά τα χρόνια η γυναίκα μου και εγώ φέραμε τρία παιδιά σε αυτόν τον κόσμο. Αυτό θα σας κάνει να αναρωτιέστε, αν όλα αυτά τα έκανα για τα παιδιά μου. Όταν μεγαλώσουν και δουν την ταινία μπορεί να τους βοηθήσει να πάρουν τη σωστή απόφαση, που είναι να μην πάρουν μέρος σε κανέναν πόλεμο, όποιος κι αν είναι αυτός».


Διεθνή media:
«Η αξιοσημείωτη, έντονη δουλειά του Folman σε στοιχειώνει, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ταινία animation έχω δει ποτέ. Ζωγραφισμένο στο χέρι, σαν ωμό, underground κόμικ, συλλαμβάνει τη μάχη του σκηνοθέτη να κυνηγήσει τις μνήμες του τί είδε και τί έκανε κατά τη διάρκεια του Ισραηλινού πολέμου στις αρχές της δεκαετίας του '80, κατά τη διάρκεια της θητείας του στον ισραηλινό στρατό. [...] Το να ανασύρουν αυτές τις μνήμες θα πρέπει να υπήρξε θεραπευτικό για τους άνδρες που ενεπλάκησαν στην παραγωγή, αλλά το νόημα του “Waltz...” είναι ακόμα μεγαλύτερη. Είναι ένα παράξενο, προκλητικό, καθηλωτικό φιλμ, του οποίου το χαρμάνι των ειδών και η ουσία οφείλουν να φτάσουν σε ένα μεγαλύτερο, παγκόσμιο κοινό».
Jacob Dylan, Salon.com

«Μια κινηματογραφική περιπέτεια, στην οποία η κάμερα μετακινείται με τόλμη, κάνοντας απίθανα ζουμ μέσα στα ζωγραφισμένα καρέ. Παρά τη θηριωδία που περιγράφεται και την λεπτομερή, κοντινή ματιά του σκηνοθέτη στα γεγονότα, οι στιγμές της έκπληξης, του αστείου, της απόκοσμης ομορφιάς, δείχνουν με ανατριχιαστική καθαρότητα τον τρόπο με τον οποίο οι αναμνήσεις είναι σπαρμένες μέσα σου, ζωντανές σαν τις στιγμές του παρόντος. Συγκλονιστικά καλή απεικόνιση του μηχανισμού της ανθρώπινης μνήμης, και μαζί ένα υπέροχο, ανήσυχο φιλμ στο σύνολό του, που ξεπερνά τα δεδομένα των ντοκιμαντέρ που πραγματεύονται αντίστοιχη θεματολογία.
Alison Willmore, Independent Film / IFC.com

«Η πείρα του Folman ως ντοκιμαντερίστα φαίνεται στην εξαιρετική σύνθεση μιας συμπαγούς αφηγηματικής γραμμής που προκύπτει από την ένωση διαφόρων ιστοριών στο φορμάτ του ντοκιμαντέρ, που επιδεικνύει την υψηλή του τεχνική και λανσάρει μια εντελώς μοναδική καλλιτεχνική έκφραση».
Moland Fengkov, Plume Noire

«Ένα θέμα που θα μπορούσε να είχε δοθεί εντελώς συμβατικά, προσθέτοντας απλώς μία ακόμη ταινία στη μακριά λίστα ταινιών για τις φρικαλεότητες του πολέμου, μετουσιώνεται μέσω της χρήσης του animation σε κάτι ιδιαίτερο, παράξενο και ιδιότυπα δυνατό».
Leslie Felperin, Variety

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΕΓΡΑΨΕ

«Η κρίση του Λιβάνου, η φρίκη και ο παραλογισμός του πολέμου , μέσα από μια θαρραλέα, ποιητική και συνάμα στιβαρή ματιά. Μια ταινία που αξίζει να δείτε.»
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ Νινος Φενεκ Μικελίδης

"Γυρισμένο αρχικά σε ψηφιακή μορφή, το «Waltz With Bashir» μονταρίστηκε ως μια ολοκληρωμένη 90λεπτη ταινία και στη συνέχεια έγινε κινούμενο σχέδιο (όχι όμως με την τεχνική του rotoscoping την οποία χρησιμοποίησε ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ στο «A Scanner Darkly»). Συνδυασμός κλασικού animation, κινουμένου σχεδίου Flash και τρισδιάστατου σχεδίου, η ταινία «ζωγραφίστηκε» από την αρχή (με 2300 σχέδια) υπό την επίβλεψη του καλλιτεχνικού διευθυντή Ντέιβιντ Πολόνσκι για να ζωντανέψει το όραμα του Φόλμαν, να εκπροσωπήσει μια δημόσια συγνώμη του Ισραήλ για την σφαγή."
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ

"Το ισραηλινό φιλμ «Βαλς με τον Μπασίρ» του Αρι Φόλμαν, πηγαίνει όχι μόνο το είδος, αλλά και τον ίδιο τον κινηματογράφο ως τέχνη και ποιοτική ψυχαγωγία πολλά μίλια παραπέρα από εκεί που βρίσκεται."
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ

«Η φετινή έκπληξη του φεστιβάλ Κανών ήταν ένα animation που ήρθε από το πουθενά -συγκεκριμένα από το Ισραήλ- και συνδύασε μοναδικά το ιστορικό ντοκουμέντο, τα αντιπολεμικά μηνύματα και μια συγκινητική ανθρώπινη ιστορία. Ο σκηνοθέτης ανατρέχει στις προσωπικές του μνήμες από τη σφαγή των Παλαιστινίων προσφύγων στους καταυλισμούς του Λιβάνου στις αρχές της δεκαετίας του '80, εξομολογείται τους φόβους, τις ενοχές και τα όνειρα ενός ολόκληρου έθνους, αιφνιδιάζοντάς μας με την κινηματογραφική τεχνική και την πολιτική του τόλμη. Ποιος είπε ότι τα κινούμενα σχέδια είναι διασκέδαση μόνο για ανηλίκους;»
ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ Χρήστος Μήτσης

Ο Ισραηλινός Αρί Φόλμαν επιστρέφει είκοσι έξι χρόνια μετά και μέσα από το αυτοβιογραφικό animation Βαλς με τον Μπασίρ, στα προσφυγικά στρατόπεδα της Σάμπρα και της Σατίλα, τα γνωστά και καταγεγραμμένα στην ιστορία κολαστήρια θανάτου χιλιάδων Παλαιστινίων, όπου εξοντώθηκαν υπό το βλέμμα του ισραηλινού στρατού, στον οποίο ο νεαρός τότε σκηνοθέτης υπηρετούσε.
LIFO Θοδωρης Κουτσογιαννόπουλος
(Μπορείτε να διαβάσετε τις αναλυτικές κριτικές του Ελληνικού Τύπου στα σχόλια αυτής της ανάρτησης)

Ένα Σχόλιο με αφορμή την ταινία
Πώς μπορείς να μιλήσεις για έναν πόλεμο, χωρίς να επιλέξεις πλευρά;
Πώς μπορείς να μην επιλέξεις πλευρά και αυτό να μην είναι απάνθρωπο, αλλά ανθρώπινο (πολύ ανθρώπινο);
Πώς μπορείς να αποφύγεις την παγίδα του αυτονόητου, πως δηλαδή, φυσικά, κάθε πόλεμος είναι εξ ορισμού κακός;
Πώς μπορείς να μιλήσεις για την καθαρή, εξωτερική πραγματικότητα, για γεγονότα, έχοντας ως αφετηρία (και προορισμό) την προσωπική μνήμη, την υποκειμενική αντίληψη και το ειδικό βάρος της εμπειρίας;
Και πώς μπορείς να αποδώσεις όλα τα παραπάνω με εικόνες ρεαλιστικές, αλλά και που ξεπερνούν κάθε φαντασία ή με εικόνες μαγικά υπερ-ρεαλιστικές που έχουν ως πρώτη ύλη τους τις πιο ακατέργαστες σκηνές αυτού του κόσμου;

Με τον τρόπο του Άρι Φόλμαν, όλα τα παραπάνω συγχωνεύονται, μετουσιώνονται σε ένα μοναδικό κινηματογραφικό γλωσσικό ιδίωμα. Αυτή του η αισθητική δεν υπερκερνά απλώς τις δυσκολίες της παραγωγής. Λειτουργεί και ως μια μεταφορά για τη φιλοσοφία του. Σκίτσα πάνω σε κάδρα αληθινής δράσης.
Αυτό δεν είναι και η μνήμη;
Μορφές που διαγράφονται πάνω σε ήδη δοσμένα γεγονότα. Ένας μηχανισμός που βάζει τον άνθρωπο στο χάρτη. Ο σκηνοθέτης, (λόγω του ρόλου του στην ταινία αλλά και λόγω ιδιότητας) είναι ένας άνθρωπος που καταδιώκει τη μνήμη του -όσο κι αν τις πιο πολλές φορές είναι οι μνήμες που μας κυνηγάνε. Ένας σκηνοθέτης γυρίζει μια ταινία, σαν να πρόκειται για ψυχοθεραπεία. Ένας άνδρας, για να παραμείνει άνθρωπος, προσπαθεί να γυρίσει στο παρελθόν του. Για την ακρίβεια, προσπαθεί να γυρίσει το παρελθόν του με όρους κινηματογραφικών πλάνων. Η μνήμη, έτσι κι αλλιώς, είναι μια λειτουργία κινηματογραφική. Μοντάρουμε μέσα μας τις σκηνές του παρελθόντος για να βγάλουμε ένα κάποιο νόημα, κάνουμε ζουμ στα πρόσωπα που μας ενδιαφέρουν, αφήνουμε εκτός κάδρου αυτά που μας πόνεσαν, κάνουμε jump-cuts σε άλλα χρονικά επίπεδα, σε άλλους τόπους ή και πραγματικότητες.
Το «Waltz with Bashir», λοιπόν, δεν είναι απλώς ένα ακόμα ντοκιμαντέρ για τον πόλεμο, είναι ταυτόχρονα και ένα ντοκιμαντέρ για τη λειτουργία και την πραγματικότητα της ανθρώπινης μνήμης. Ο πόλεμος έξω, στο πεδίο της μάχης, μετατοπίζεται στο πεδίο της μνήμης, με βασικό αντίπαλο τη συνείδηση, την ενοχή, τη συνενοχή. Λιγότερο αιματηρός, αλλά και πάλι, έντονος και αμείλικτος.
Ο έξω κόσμος, μέσα.
Σε μια εποχή στην οποία «κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα», οι στροφές ενός βαλς ακούγονται πιο δυνατά κι από τις ριπές των όπλων. Εν έτει 2008, το Ισραήλ γιορτάζει περίτρανα εξήντα χρόνια από την ίδρυση του επίσημου κράτους του. Η Βυρηττός, που ακόμα δεν μάζεψε όλα της τα ερείπια από τον πόλεμο που την ισοπέδωσε πριν από δύο χρόνια, οδηγείται, για άλλη μια φορά, σε εσωτερικές αναταραχές. Το «Μεσανατολικό» χρησιμοποιείται ακόμα, λυπηρά και ειρωνικά μαζί, ως σχήμα λόγου για όλα τα άλυτα προβλήματα της ανθρωπότητας. Το Παλαιστινιακό, ακόμα μια πληγή. Οι νεκροί της Σάμπρα και Σατίλα μοιάζουν να κρύβονται -στο τέλος της ταινίας, στα περιθώρια της ιστορίας. Ζωντανεύουν όμως στη μνήμη. Σαν μια πρόκληση, για όλα όσα ο άνθρωπος αρνείται να δει και να αντιμετωπίσει. Σαν μία ακόμα υπενθύμιση…

Για να ευλογήσουμε και τα… «γένια» της μπλογόσφαιρας
δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο ελληνόφωνο δημοσίευμα
για την ταινία έγινε από τον Blogger “αλλου κι αλλου»
επίσης μια ενδιαφέρουσα ανάπτυξη της επικαιρότητας εδώ:

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου του Στέλιου Κούλογλου 20 εικόνες απο την Πρεμιέρα της Ταινίας


Διαγόρας Χρονόπουλος, Στέλιος Κούλογλου και το ζεύγος Εφραίμογλου


Ο Στέλιος Κούλογλου με την κόρη του


Γωγώ Μπρέμπου, Γιώργος Πυρπασόπουλος και η συζυγός του


Αποστολος Τότσικας, Αλκης Παναγιωτίδης, Γιώργος Κοτανίδης


Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Γωγώ Μπρέμπου, Κώστας Κάππας


Γιώργος Νταλάρας ,Μανώλης Γλέζος


Κώστας Λαλιώτης, Μανώλης Γλέζος


Στέλιος Κούλογλου, Μανώλης Γλέζος


Σταύρος Ζαλμάς


Η Αννα και ο Γιώργος Νταλάρας συνομιλουν με τον Πέτρο Ραγκούση, κάτω απο το βλέμα του Απόστολου Κακλαμάνη



Η Φώφη Γεννηματα

Η Μαρία Νικόλτσου με τον Στέλιο Κούλογλου
Σπύρος Μαυρογένης, Στέλιος Κούλογλου, Χρήστος Μπεχτσής


Κώστας Λαλιώτης , Στέλιος Κούλογλου


Αλέξης Τσίπρας, Στέλιος Κούλογλου


Πέτρος Τατούλης, Στέλιος Κούλογλου


Βάσω Παπανδρέου, Στέλιος Κούλογλου


Χρήστος Μπεχτσής, Θόδωρος Αγγελόπουλος


Δήμητρα Χατούπη, Στέλιος Κούλογλου, Ρούλα Πατεράκη


Στέλιος Κούλογλου με το ζεύγος Ροκόφυλλου


Διαγόρας Χρόνόπουλος, Στέλιος Κούλογλου, Δημήτρης Βερνίκος


Στέλιος Κούλογλου, Παντελής Βούλγαρης

Απόστολος Κακλαμάνης, Στέλιος Κούλογλου, Συλβάνα Ράπτη






















Οι γυναίκες των ονείρων μου








Mes stars et moi)
Σκηνοθεσία: Laetitia Colombani
Σενάριο: Laetitia Colombani
Πρωταγωνιστούν:
Kad Merad,
Catherine Deneuve,
Emmanuelle Béart,
Mélanie Bernier,
Maria de Medeiros,
Juliette Lamboley,
Rufus,
Laetitia Colombani,
Patrice Leconte
Είδος: Κωμωδία
Διάρκεια: ‘88
Μουσική: Frédéric Talgorn
Γλώσσα: Γαλλικά
Παραγωγή: Christophe Rossignon, Nord-Ouest Productions
Συστάσεις τα πρόσωπα κι οι καταστάσεις:

Σολάνζ Ντιβιβιέρ (Κατρίν Ντενέβ)
Η αγαπημένη σταρ των Γάλλων. Κάθε καινούρια ταινία της είναι ένα καλλιτεχνικό και κοσμικό γεγονός που προσελκύει χιλιάδες θαυμαστές. Όμως πίσω από τα φλας των φωτογράφων κρύβεται μια μοναχική γυναίκα που έχει παραιτηθεί από τη ζωή και τις προσωπικές της επιθυμίες.
Ιζαμπέλ Σερένα (Εμανουέλ Μπεάρ)
Εκθαμβωτική και αισθησιακή, έχει τη φήμη της ψυχρής και επικίνδυνης γυναίκας. Οι ερωτικές της σχέσεις γίνονται πρωτοσέλιδα στις κουτσομπολίστικες εφημερίδες, όμως εκείνη αυτό που πραγματικά θέλει είναι ένα παιδί και τη δημιουργία μια ζεστής οικογένειας.
Βιολέτ Ντουβάλ (Μελανί Μπερνιέρ)
Η γλυκιά, ανερχόμενη ενζενί. Το επαγγελματικό άγχος και οι ανασφάλειες δεν της επιτρέπουν να κυνηγήσει τους ρόλους που της αξίζουν, αναζητώντας συμμετοχές σε αμφιβόλου ποιότητας τηλεοπτικές σειρές. Στην πραγματικότητα χρειάζεται μονάχα μια ευκαιρία για να αποδείξει ότι προορίζεται για μεγάλα πράγματα.

Τρεις σαγηνευτικές, Γαλλίδες ηθοποιοί διαφορετικής γενιάς που μοιράζονται τον ίδιο φανατικό θαυμαστή, τον Ρομπέρ (Καντ Μεράντ). Με την προσωπική του ζωή σε τέλμα ο Ρομπέρ βρίσκει καταφύγιο στην ενασχόληση με τη ζωή των άλλων, θεωρώντας πιο εύκολο να λύσει τα προβλήματα των απόμακρων διασημοτήτων παρά τα δικά του και κυρίως τη σχέση του με την αγαπημένη του σύζυγο (Μαρία ντε Μεντέιρος) με την οποία βρίσκεται σε διάσταση.


Ως καθαριστής σε ένα από τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά πρακτορεία του Παρισιού ο Ρομπέρ έχει πρόσβαση σε αδημοσίευτες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή και την καριέρα των αγαπημένων του ηθοποιών. Στη συνέχεια χρησιμοποιεί τις πληροφορίες για να αλλάζει το πρόγραμμά τους, να διαλύει σχέσεις τους που δεν εγκρίνει και γενικότερα να παρεμβαίνει στις προσωπικές τους υποθέσεις με όποιο τρόπο ο ίδιος θεωρεί κατάλληλο, πιστεύοντας ότι έτσι προστατεύει τις ίδιες και τα συμφέροντά τους. Όταν οι τρεις σταρ συναντιούνται στα πλατό μιας ταινίας στην οποία συμπρωταγωνιστούν ανακαλύπτουν την κοινή προέλευση των προβλημάτων τους και αποφασίζουν να περάσουν στην αντεπίθεση για να δείξουν μια και καλή στον Ρομπέρ ποιος είναι το αφεντικό!

Εισβάλλοντας σε κάθε τομέα της προσωπικής του ζωής, οι τρεις γυναίκες θα θέσουν άθελά τους σε κίνδυνο τη δουλειά του, τις σχέσεις με την οικογένειά του και θα τον φέρουν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Όταν όμως η δίψα τους για εκδίκηση καταλαγιάσει θα ανακαλύψουν τον άνθρωπο πίσω από το μανιακό θαυμαστή και ένα φύλακα άγγελο που γνώριζε πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον ποιες είναι πραγματικά και τι χρειάζονται από τη ζωή τους.

Αναμειγνύοντας ιδιοφυώς και συχνά με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα τις δύο όψεις του νομίσματος που λέγεται διασημότητα, η Λετίσια Κολομπάνι παίζει ταυτόχρονα με τη δημόσια εικόνα των τριών πρωταγωνιστριών της και ειδικότερα των σούπερ σταρ Κατρίν Ντενέβ και Εμανουέλ Μπεάρ, το προφίλ των οποίων δεν απέχει πολύ από τα πορτρέτα τους στην ταινία. Όπως και στο ντεμπούτο της «Μ' Αγαπά, Δεν Μ' Αγαπά» (2002) με πρωταγωνίστρια την Οντρέ Τοτού, έτσι και στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της η Κολομπάνι εξερευνά πάλι την ιδέα μιας ανθυγιεινής εμμονής, αυτή τη φορά όμως μέσα από το είδος της κωμωδίας και τα ευτράπελα που μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια εμμονή αλλά και η απρόσμενη αντιστροφή των ρόλων. Το αποτέλεσμα είναι μια ανάλαφρη, σαμπανιζέ κωμωδία με το χαρακτηριστικό άγγιγμα της γαλλικής κομψότητας.


Βιογραφικό της σκηνοθέτιδας:
Γεννημένη το 1976, η σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός Λετίσια Κολομπάνι σπούδασε σινεμά στην École Louis Lumière, ενώ ταυτόχρονα έκανε μαθήματα θεάτρου. Όταν αποφοίτησε από τη σχολή σκηνοθέτησε τις δύο μικρού μήκους ταινίες «Le dernier bip» (1998) και «Memoire de puce» (1999). Σε ηλικία μόλις 25 ετών έκανε το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο της με την ταινία «Μ' Αγαπά, Δεν Μ' Αγαπά» (2002), ένα πρωτότυπο, ψυχολογικό θρίλερ καμουφλαρισμένο ως ρομαντική κομεντί. Η ταινία έδωσε στην Οντρέ Τοτού την ευκαιρία να ξεφύγει από την εικόνα της γλυκιάς και χαριτωμένης κοπέλας που της κληρονόμησε η επιτυχία της «Αμελί», χαρίζοντάς της έναν αληθινά σκοτεινό χαρακτήρα για να ερμηνεύσει: εκείνον μιας κοπέλας που ο έρωτας για έναν ανυποψίαστο άνδρα μετατρέπεται σε εμμονή και την οδηγεί στα άκρα, ακόμα και στο έγκλημα. Το 2004 η Κολομπάνι γνώρισε τον παραγωγό Κριστόφ Ροσινιόν και του πρότεινε την ιδέα του «Mes stars et Moi» που είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζει την κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος «Le potentiel érotique de ma femme» του David Foenkinos (κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον τίτλο «Tο Ερωτικό Δυναμικό της Γυναίκας μου» από τις εκδόσεις KAΣTAΛIA) που αναμένεται στις αίθουσες μέσα στο 2009.

Φιλμογραφία:
2009 Le potential érotique de ma femme
2008 Mes stars et moi
2003 Casting urgent (μικρού μήκους)
2002 Quelques mots d'amour (μικρού μήκους)
2003 Une fleur pour Marie (μικρού μήκους)
2002 Μ' Αγαπά, Δεν Μ' Αγαπά / À la folie... pas du tout / He Loves Me... He Loves Me Not
1999 Memoire de puce (μικρού μήκους)
1998 Le dernier bip (μικρού μήκους)



Δηλώσεις της σκηνοθέτιδας:
Δύο γεγονότα με προέτρεψαν να γράψω το σενάριο του «Mes stars et Moi». Το πρώτο συνέβη στην Ιαπωνία όπου βρέθηκα για τις ανάγκες προώθησης της πρώτης μου ταινίας «Μ' Αγαπά, Δεν Μ' Αγαπά». Εκεί συνάντησα μια νεαρή Γιαπωνέζα ηθοποιό που είχε γίνει στόχος ενός θαυμαστή, ο οποίος παρενοχλούσε παράλληλα και άλλους μεγάλους σταρ. Λίγο καιρό αργότερα βρέθηκα σε ένα από τα μεγαλύτερα πρακτορεία ηθοποιών στο Λος Άντζελες, απ’ όπου έφυγα πολύ αργά. Το τεράστιο κτίριο ετοιμαζόταν να κλείσει και συνάντησα το θυρωρό. Συνειδητοποίησα πως θα περνούσε τη νύχτα εκεί, μόνος σε αυτά τα έρημα γραφεία, γεμάτα διευθύνσεις, επαφές και σενάρια που προορίζονταν για μερικούς από τους μεγαλύτερους σταρ του κόσμου. Αναρωτήθηκα τι θα μπορούσε να κάνει με όλα αυτά. Και έτσι προέκυψε η ιδέα για το πως ο κόσμος ενός θαυμαστή συναντά τον κόσμο των διάσημων ηθοποιών σε μια κωμωδία όπου η εμμονή είναι το βασικό θέμα.

Ενα σχόλιο για την ταινία:
Ποια είναι η απόσταση ανάμεσα στο θαυμασμό που τρέφει το κοινό απέναντι στους λατρεμένους του ηθοποιούς και την αδιάκριτη περιέργεια με την οποία συχνά αντιμετωπίζει τη ζωή τους. Και πόσο επικίνδυνη μπορεί να αποβεί τελικά αυτή η εμμονή; Με ένα ξεκαρδιστικό, σεναριακό εύρημα η σκηνοθέτης Λετίσια Κολομπάνι αντιστρέφει τους ρόλους για να καταλήξει στο ότι το χάσμα ανάμεσα στις διάσημες πρωταγωνίστριες και τον ονειροπόλο θαυμαστή τους είναι τελικά πολύ μικρότερο απ’ όσο νομίζουν και οι ίδιες σταδιακά θα διαπιστώσουν έκπληκτες ότι μοιράζονται μαζί του περισσότερα από όσα φαντάζονται.
Από τις βιτριολικές κατινιές που ανταλλάσσουν οι δύο σούπερ ντίβες στο δωμάτιο του μακιγιάζ και στην καντίνα μέχρι την εικόνα τους στα media, η ταινία παίζει ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια, τη φαντασία και την πραγματικότητα, την εικόνα που έχουμε για τον αστραφτερό κόσμο της showbiz και το πόσο προσγειωμένος μπορεί να είναι τελικά. Αν και πρόκειται για κινηματογραφικούς χαρακτήρες και όχι για πραγματικά πρόσωπα το αληθινό status των δύο πρωταγωνιστριών συμβάλει σημαντικά στην φιλμική ψευδαίσθηση. Η Κολομπάνι κερδίζει εύκολα το στοίχημα να κάνει μια ταινία μυθοπλασίας αναμειγνύοντας εύστοχα στο σενάριο όψεις από τις περσόνες των διάσημων πρωταγωνιστριών της παρά το γεγονός ότι στόχος της είναι να φτιάξει μια δροσερή, ανάλαφρη κωμωδία. Η αναγνωρισιμότητα και η μαζική αποδοχή από το κοινό της Κατρίν Ντενέβ και της Εμανουέλ Μπεάρ, το κύρος της πρώτης ως ηθοποιός – σύμβολο της Γαλλίας και η ενασχόληση της δεύτερης με τα παιδιά μέσα από τη θέση της ως πρέσβειρας της UNICEF, είναι στοιχεία που βρίσκουν τη θέση τους αυτούσια ή ως αμυδρές επιρροές στην ταινία χαρίζοντας επιπλέον αληθοφάνεια παρά την υπερβολή του κωμικού στοιχείου.
Με συμμάχους δύο από τις μεγαλύτερες σταρ του γαλλικού σινεμά η Κολομπάνι διαψεύδει με χιούμορ τα κλισέ του γκλάμουρ και της τελειότητας που πολύ συχνά χαρακτηρίζουν τη δημόσια εικόνα των ηθοποιών του κινηματογράφου όπως την προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Συχνά πίσω της κρύβονται η μοναξιά και τα καθημερινά προβλήματα που τους εξισώνουν με κάθε κοινό θνητό. Όταν τα θύματα του αντεπιτίθενται, ο Ρομπέρ ίσως θα προτιμούσε να παραμείνουν κινηματογραφικά είδωλα παρά ανθρώπινα όντα με σάρκα και οστά και με όλες τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες που δεν μπορεί πια να χειριστεί. Ο ίδιος είναι εμμονοληπτικός αλλά όχι φαντασιόπληκτος. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει, απλά πιστεύει πως ενεργεί προς όφελός τους, θεωρώντας ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν προσπαθεί να τις ξελογιάσει ή να τις προσεγγίσει με ύποπτους σκοπούς. Αντίθετα οι πράξεις του – όσο ενοχλητικές κι αν είναι και όσο απολαυστικά καταστροφικές κι αν αποβαίνουν – τον δικαιώνουν τελικά ως φύλακα άγγελό τους.
Η συνάντησή τους εξανθρωπίζει τις τρεις γυναίκες και εξιλεώνει τον Ρομπέρ. Κανείς τους δε θα βγει ανεπηρέαστος από αυτή την κωμική σύγκρουση, όλοι τους ανακαλύπτουν εκ νέου τον αληθινό εαυτό τους και προχωρούν δυνατότεροι. Και η σκηνοθέτιδα έχει στο ενδιάμεσο κατορθώσει να σατιρίσει με τον πιο καλόγουστο τρόπο την κινηματογραφική βιομηχανία της οποίας η ίδια και κυρίως το λαμπερό επιτελείο των έμπειρων πρωταγωνιστών της αποτελούν ολοζώντανο κομμάτι.

Και τα σπουργίτια τραγουδούν



Πρωτότυπος τίτλος :Avaze gonjeshk-ha
Αγγλικός τίτλος: The song of sparrows
Σκηνοθεσία: Majid Majidi
Σενάριο: Majid Majidi, Mehran Kashani
Παίζουν: Reza Naji, Maryam Akbari, Kamran Dehghan, Hamed Aghazi, Shabnam Akhlaghi, Neshat Nazari
Διάρκεια 96’
Γλώσσα: Ιρανικά
Διεθνής εκμετάλλευση: Majidi Film Production
Βραβεία / Υποψηφιότητες:
Αργυρή άρκτος καλύτερης αντρικής ερμηνείας για τον Mohammad Amir Naji στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου
Υποψήφια για Χρυσή Άρκτο στην ίδια διοργάνωση.
Βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας, μουσικής, μοντάζ και μακιγιάζ στο Fajr International Film Festival


Σύνοψη:
Ο Καρίμ δουλεύει σε μια φάρμα με στρουθοκαμήλους στην επαρχία έξω από την Τεχεράνη. Όταν μία από αυτές του ξεφεύγει, χάνει τη δουλειά του γιατί θεωρείται υπεύθυνος για την απώλεια. Παρά το γεγονός πως αλωνίζει τη χώρα για να την βρει, ο εργοδότης του δεν αλλάζει γνώμη. Ο Καρίμ βρίσκεται σε δύσκολη θέση, μιας που πρέπει να θρέψει πολλά, πολλά στόματα. Παράλληλα, ένα άλλο εμπόδιο βρίσκεται στο δρόμο του: η μεγάλη κόρη του χάνει το ακουστικό της στην ίδια νερά όπου ο αδερφός της ονειρεύεται να εκθρέψει χρυσόψαρα… Όταν το ξαναβρίσκει, το ακουστικό έχει καταστραφεί και ο Καρίμ πρέπει να πάει στην πρωτεύουσα για να το φτιάξει. Εκεί λοιπόν θα διαπιστώσει πως μπορεί να βγάλει εύκολα και γρήγορα χρήματα δουλεύοντας μαύρα ως μεταφορέας. Ωστόσο, οι ρυθμοί και το περιβάλλον της μεγάλης πόλης δεν θα τον αφήσουν ανεπηρέαστο. Σύντομα θα ξεκινήσουν οι τριβές με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, και ο Καρίμ καταλαβαίνει πως χάνει κάτι από την ηρεμία της ψυχής του. Θα πρέπει να πάρει γρήγορα μια απόφαση που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής του.

Βιογραφικό του σκηνοθέτη:
Γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1959 από μια μεσοαστική οικογένεια. Μετά από την Ισλαμική επανάσταση του 1978, το ενδιαφέρον του για το σινεμά τον οδήγησε στην υποκριτική, πρωταγωνίστησε έτσι σε διάφορες ταινίες από τις οποίες ξεχωρίζει το «Boycott» του Mohsen Makhmalbaf.
Το ντεμπούτο του ως σεναριογράφου και σκηνοθέτη γίνεται το 1992 με το «Baduk» που παρουσιάστηκε εκείνη τη χρονιά στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάννες. Τα «Παιδιά του Παραδείσου» (1997) κέρδισαν το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ και προτάθηκε για το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. «Το Χρώμα του Παραδείσου» (1999) κέρδισε και πάλι το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ. Η ταινία ψηφίστηκε από το περιοδικό Time και την New York Times ως μία από τις δέκα καλύτερες ταινίες για το 2000. Το «Baran» / «Η βροχή» κέρδισε και πάλι το βραβείο καλύτερης ταινίας στο 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ και προτάθηκε για το Ευρωπαϊκό βραβείο. Το 2001, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Αφγανιστάν, γύρισε το ντοκιμαντέρ «Barefoot to Herat» για τα στρατόπεδα προσφύγων που κέρδισε το βραβείο της FIPRESCI στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 2005 σκηνοθέτησε το «The willow tree» που κέρδισε τέσσερα βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Τεχεράνης. Έλαβε το βραβείο «Douglas Sirk» το 2001 και το βραβείο «Φίλοι του Vittorio de Sica» το 2003.

Η δήλωση του σκηνοθέτη:
«Η ιστορία μου ξεκίνησε με το ανθρώπινο ον. Ποιες είναι οι ανθρώπινες αξίες, οι αιώνιες αξίες; Δεν υπάρχει όριο όταν ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τις αιώνιες αξίες -το να είσαι ευγενικός, το να είσαι καλός άνθρωπος. Ο Θεός μας δημιούργησε αγνά πλάσματα. Η αγνότητα ζει μέσα μας. ΟΙ μεγάλες πόλεις σκοτώνουν αυτές τις αξίες. Ο εκσυγχρονισμός σκοτώνει αυτές τις αξίες. Οι άνθρωποι χάνουν χρόνο κάθε μέρα… Ο στόχος μου δεν ήταν το να μπω μέσα στα πολιτικά προβλήματα της χώρας μου, εγώ ήθελα να επικεντρωθώ στον άνθρωπο… Όσο για τον τίτλο; Τα πουλιά για μένα είναι μια μεταφορά που χρησιμοποιώ για την ομορφιά. Όσο για τις στρουθοκαμήλους, αυτές συμβολίζουν το ανθρώπινο πεπρωμένο. Είναι ανόητα ζώα, διαρκώς τρέχουν μακριά. Και είναι τα μόνα πουλιά που δεν μπορούν αν πετάξουν».

Διεθνής τύπος:
«Προσφιλή θέματα του Ιρανικού σινεμά σκηνοθετούνται με σιγουριά κι αυτοπεποίθηση σε ένα ευχάριστο πακέτο που θα μπορούσε να συναντήσει ένα παγκόσμιο κοινό. Οι χαμηλότονες, ρεαλιστικές ερμηνείες του θιάσου, που απαρτίζεται κυρίως από ερασιτέχνες, κάνουν την ιστορία να ρέει ήρεμα και γλυκά, με πινελιές ωραίου χιούμορ. Ο Ναγί, με το πρόσωπο του αισθητά χαραγμένο από τη μοναξιά, καθώς απομακρύνεται από την οικογένεια και τους φίλους του, χαρίζει στην ταινία ένα ισχυρό κέντρο βάρους.
(Deborah Young, The Hollywood reporter)

«Είναι ένας ασυνήθιστος τρόπος να βλέπει κανείς ταινία, αλλά γιατί όχι; Εγώ λοιπόν έκανα διαλογισμό κατά τη διάρκεια της προβολής του «The Song of Sparrows». Παίρνοντας βαθιές εισπνοές και καθαρίζοντας το μυαλό μου καθώς παρακολουθούσα υπέροχες εικόνες του ιρανικού τοπίου να ανοίγουν στην οθόνη και μετά να απομακρύνονται, σαν σε καλειδοσκόπιο».
(Karin Badt, Huffington Post)

«Ο μόνος Ιρανός σκηνοθέτης που υπήρξε υποψήφιος για όσκαρ (για τα «Παιδιά του Παραδείσου») επιστρέφει με μια ταινία με ερασιτέχνες ηθοποιούς, μια βαθιά ουμανιστική ιστορία που διαδραματίζεται με ανάμεσα στους μη προνομιούχους αυτής της κοινωνίας και εξερευνά το πώς ο καπιταλισμός και η τεχνολογία διαφθείρουν τον άνθρωπο, τον κάνουν να χάσει την πνευματική του αγνότητα και τους ζωτικής σημασίας δεσμούς του με την οικογένεια, τους φίλους, τη φύση. Πανέμορφα κατασκευασμένη, άλλοτε συναισθηματική, άλλοτε αστεία…»
(Alissa Simon, Variety)

Ένα σχόλιο για την ταινία:
Στρουθοκάμηλοι που το βάζουν στα πόδια. Χρυσόψαρα που κολυμπούν σε λιμνάζοντα νερά. Αυγά που δεν μπορούν να σπάσουν εύκολα. Σπουργίτια παγιδευμένα σε μικρά δωμάτια. Κι ανάμεσα σε όλα αυτά, ο άνθρωπος. Αυτό είναι το σύμπαν μιας ταινίας που μας θυμίζει πράγματα που επιμένουμε να ξεχνάμε. Πως ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό, αλλά και κρίκος μιας βιολογικής αλυσίδας, μέρος μιας συμπαντικής ακολουθίας. Πως στις κοινωνίες που συγκροτούν οι άνθρωποι στην αρχή του νέου αιώνα, αν έχει χαθεί κάτι ανεπιστρεπτί, είναι αυτή η αντίληψη της συνέχειας. Η αίσθηση πως από κάπου έρχεσαι και καταλήγεις κάπου, πως συνάπτεις δεσμούς με το περιβάλλον σου. Στα αστικά κέντρα, προτεραιότητα δεν έχει η συνέχεια, αλλά η ανανέωση. Όχι η εξέλιξη, αλλά η πρόοδος. Ο Δαρβίνος λοιπόν, είχε άδικο; Τα ερωτήματα μπορεί να παραμένουν παντοτινά και λυπηρά επίκαιρα εδώ και δύο αιώνες, αλλά από τη... φύση τους, δεν επιδέχονται απαντήσεων. Ωστόσο, απαιτούν τουλάχιστον μια σωστή διατύπωση.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως μια τέτοια υπόμνηση, με μια τέτοια διατύπωση, έρχεται από ένα δείγμα μιας εθνικής κινηματογραφίας που αλλάζει το παγκόσμιο κινηματογραφικό τοπίο. Το ιρανικό σινεμά, από τους δραστήριους και σταθερούς μηχανισμούς ανά την υφήλιο, δεν παράγει ταινίες με υψηλό προϋπολογισμό και μεγάλους σταρ, για μεγάλο κοινό και μεγάλες αίθουσες. Ως απάντηση στην πολυπλοκότητα που δεσπόζει στο σύγχρονο τρόπο ζωής, έρχεται η δύναμη της απλότητας στον ίδιο τον τρόπο παραγωγής ταινιών. Απέναντι στα αδιέξοδα του υλισμού που επιβάλλει ο δυτικός πολιτισμός, στέκεται η πνευματικότητα που πηγάζει από την ένωση του ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον, που επιτελείται σε κάθε ταινία. Πρώτες ύλες ενός τέτοιου κινηματογράφου είναι οι απλούστερες του κινηματογραφικού μέσου. Πρωταγωνιστές, ερασιτέχνες ηθοποιοί. Μοντάζ αυστηρό. Σινεμά ρεαλιστικό, απλό, ποιητικό, ανθρωποκεντρικό.
Ο σκηνοθέτης Majid Majidi, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινηματογράφου από την Περσία, συλλαμβάνει με την κάμερά του «Το τραγούδι του σπουργιτιού». Το τραγούδι είναι υπόκωφο. Για να το ακούσει κανείς πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό του. Αυτό όμως είναι που ακούγεται στην ταινία -οι εικόνες της μοιάζουν να μπορούν να ενεργοποιήσουν και τις πέντε αισθήσεις, αλλά την ίδια στιγμή ξυπνούν κάτι πιο βαθύ που εκτείνεται πέρα και πάνω από αυτές. Η κάμερα καλύπτει και καταγράφει αυτό το λεπτό αέρα που χωρίζει τον άνθρωπο από την επιθυμία του. Πλούσια σε μεταφορές, συγκρατημένα λυρική, σουρεαλιστική σε στιγμές, αστεία και μαζί θλιμμένη, ικανή να δει πράγματι πέρα από τη φαινομενική πραγματικότητα, φειδωλή σε λόγια αλλά εύγλωττη στα νοήματα που διαχειρίζεται, με ευλάβεια αλλά υπεράνω κάθε θρησκευτικότητας, η ταινία ξεκινά από την περιπέτεια ενός και μόνο άνδρα που παλεύει να διατηρήσει την αξιοπρέπεια και τη διαύγεια του όταν αυτός κι η οικογένειά του βρίσκονται σε κρίση, για να τον ανάγει σε σύμβολο της αναζήτησης του αληθινού και ουσιαστικού, που δεν γνωρίζει όριο για τον άνθρωπο (αλλά ούτε και για τον κινηματογράφο). Ακόμα και αν αυτή η αναζήτηση τον οδηγήσει σε ένα ζευγάρι σκούρα παιδικά μάτια, σε ένα λούκι όπου δραπετεύουν εκατοντάδες χρυσόψαρα, ή στις πούλιες ενός χειροποίητου υφαντού που είναι πιο μαγικό κι από τον έναστρο ουρανό.

Η προγραμματισμένη έξοδος της ταινίας στους κινηματογράφους είναι την Πέμπτη 18.12.2008

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Η Σιωπή της Λόρνα των αφων Νταρντέν




(Le silence de Lorna / The silence of Lorna )

Σκηνοθεσία:
Jean-Pierre & Luc Dardenne
Σενάριο: Jean-Pierre & Luc Dardenne
Παίζουν: Αrta Dobroshi, (Lorna)
Jérémie Renier, Fabrizio Rongione, Alban Ukaj, Morgan Marinne, Olivier Gourmet
Διάρκεια: 105΄
Γλώσσα: Γαλλικά, Αλβανικά, Ρώσικα
Παραγωγή: Archipel 35, Les Films du Fleuve, Arte France Cinéma, Lucky Red (IT), RTBF
Διεθνής εκμετάλλευση: Celluloid Dreams
Βραβεία / διακρίσεις:
Βραβείο Lux του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου 2008
Βραβείο καλύτερου σεναρίου στο 61ο Φεστιβάλ των Καννών
Συμμετοχή του Βελγίου στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα στο 61ο Φεστιβάλ των Καννών

Σύνοψη:
Η Λόρνα είναι μια μετανάστρια από την Αλβανία που ζει στη Λιέγη. Ονειρεύεται να ανοίξει κάποια μέρα ένα μαγαζί με τον άντρα που αγαπάει. Ο μόνος τρόπος για να μαζέψει τα απαραίτητα χαρτιά είναι ένας λευκός γάμος. Κάπως έτσι, χτυπά την πόρτα ενός μαφιόζου της περιοχής που στήνει ένα σχέδιο: Η Λόρνα παντρεύεται τον Κλωντύ, ένα νεαρό ναρκομανή που δέχτηκε το γάμο για να κερδίσει κάποια χρήματα, δεν ξέρει όμως πως αυτός αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου. Η Λόρνα έχει συμφωνήσει στο να κρατήσει το στόμα της κλειστό όταν η Μαφία της περιοχής θα σκηνοθετήσει το θάνατο του Κλωντύ και στο να παντρευτεί ξανά ένα Ρώσο αρχιμαφιόζο που θέλει κι αυτός με τη σειρά του να αποκτήσει τη βελγική υπηκοότητα. Τα πράγματα όμως δεν πάνε σύμφωνα με το σχέδιο. Ο Κλωντύ σιγά σιγά εκδηλώνει την επιθυμία του να αποτοξινωθεί και η Λόρνα, που ήδη βασανίζεται από ενοχές, προθυμοποιείται να τον βοηθήσει και σιγά σιγά μεταστρέφεται, ακόμα και όταν η κατάσταση φαίνεται να ξεφεύγει από τον έλεγχό της.

Βιογραφικό των σκηνοθετών
Οι αδερφοί Jean-Pierre και Luc Dardenne γεννήθηκαν στην επαρχία της Λιέγης του Βελγίου. Πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια στο Seraing, μια κωμόπολη κοντά στην πόλη της Λιέγης. Ο Jean-Pierre, που γεννήθηκε στις 21 Απριλίου του 1951 σπούδασε θέατρο, ενώ ο Luc, γεννημένος στις 20 Μαρτίου του 1954 σπούδασε φιλοσοφία. Τη δεκαετία του '70 ξεκίνησαν την παραγωγή ντοκιμαντέρ, που διαπραγματεύονταν θέματα κοινωνικού - ιστορικού ενδιαφέροντος: η επανάσταση των Πολωνών, η Αντίσταση των Βέλγων κατά τη διάρκεια του Β'.Π.Π., η γενική απεργία του 1960... Το 1975 ίδρυσαν τη δική τους εταιρεία παραγωγής Derives, που στήριξε την παραγωγή εξήντα συνολικά ταινιών τεκμηρίωσης.( Ντοκιμαντέρ) Το 1987 στρέφονται στη μυθοπλασία. Η πρώτη τους ταινία είναι το Falsch, ενώ πέντε χρόνια αργότερα ακολουθεί το «Je pense a vous». Η αναγνώριση όμως έρχεται το 1996, με την ταινία «La promesse» (μεταφράστηκε στα ελληνικά ως «Η υπόσχεση»). Εν τω μεταξύ, ιδρύουν μια νέα εταιρία παραγωγής με το όνομα «Les films du Fleuve» Το 1998, η «Ροζέττα» τους κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και χρίζεται η πρώτη βελγική ταινία που το καταφέρνει αυτό (μάλιστα η πρωταγωνίστριά τους, Emilie Dequenne, που έκανε την παρθενική της εμφάνιση σε ταινία, κέρδισε το βραβείο A! Γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της). Το 2002 γυρίζουν το «Le fils» (μεταφράστηκε στα ελληνικά ως «Ο γιος»), άλλο ένα δράμα για τη ζωή των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην επαρχία του Βελγίου, που διακρίθηκε και πάλι στις Κάννες με το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού για τον Olivier Gourmet. Το 2005, η ταινία τους «L' enfant» (μεταφράστηκε στα ελληνικά ως «Ο γιος») κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών,

Η δήλωση των σκηνοθετών:
«Είναι μια ταινία για μια νέα γυναίκα που έχει κάθε λόγο να είναι απελπισμένη, κι όμως συνεχίζει να πιστεύει πως όλα είναι πιθανά. Διατηρεί μια θρησκευτική πίστη απέναντι σε όλα τα πράγματα, ακόμα και αν ο Θεός είναι νεκρός. Πώς μπορεί μια γυναίκα που δεν πιστεύει στο Θεό να πιστεύει πως όλα είναι πιθανά; Από πού πηγάζει αυτή η τρελή ελπίδα; Είναι παράξενη, είναι πέρα από το συνηθισμένο. Ένας χαρακτήρας μυθοπλασίας πάντα κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα.

[...] Τη Λόρνα την παίζει η Άρτα Ντομπρόσι. Ένας από τους βοηθούς μας ανέλαβε να ξεκινήσει μια οντισιόν για εκατό ηθοποιούς, επαγγελματίες και μη, στην Πρίστινα, τα Σκόπια και τα Τίρανα. Την είχαμε δει σε μια Αλβανική ταινία δύο εβδομάδες νωρίτερα. Πήγαμε να τη βρούμε στο Σεράγεβο, όπου ζούσε, και την τραβήξαμε με μίνι DV για μια ολόκληρη μέρα. Την τραβούσαμε ενώ περπατούσε, ενώ έτρεχε, ενώ τραγουδούσε, και τη βάλαμε να παίξει και σκηνές παρεμφερείς με αυτές της ταινίας. Στη συνέχεια, ήρθε στη Λιέγη και την κινηματογραφήσαμε να παίζει με τους Ζερεμί Ρενιέ και Φαμπρίτσιο Ροντζιόνε. 'Ήταν απίστευτα όμορφη και φυσική. Το απόγευμα, λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο για το Σεράγεβο, της είπαμε πως την έχουμε επιλέξει για το ρόλο της Λόρνα, και πως θα έπρεπε να ξαναγυρίσει στο Βέλγιο λίγους μήνες πριν από τα γυρίσματα για τις πρόβες και για να μάθει γαλλικά. [...] Πέρα από τη δραματική πτυχή της ιστορίας, η ταινία έχει και μια αισθαντικότητα που τη χρωστάμε στην Άρτα. Το πρόσωπό της, η φωνή της, ο τρόπος που κινείται, η προφορά με την οποία μιλά γαλλικά... Θα φταίει βέβαια και η δική μας κάμερα που βλέπει έτσι τα πράγματα, γιατί η ταινία μιλά επίσης και για μια ερωτική ιστορία.

Διεθνή media:
«Η ερμηνεία της Ντομπρόσι ανταποκρίνεται πλήρως στην πρόκληση του ρόλου. Είναι αβίαστη, αλλά αφοσιωμένη, και σε κάνει να αισθάνεσαι συμπάθεια για μια γυναίκα που έχει συνηγορήσει με προθυμία για μια αλληλουχία φρικτών καθηκόντων. [...] Η σιωπή της Λόρνα σε χτυπά στο πρόσωπο σαν ένα χαστούκι που σου χρειάζεται για να σε επαναφέρει ξανά στην πραγματικότητα... Μια δυνατή ταινία από δυνατούς σκηνοθέτες...».
(James Rocchi, Cinematical)

«Το πώς η σιωπή της Λόρνα την εμπλέκει στο τι θα ακολουθήσει, παρά τις καλές της προθέσεις, επιβεβαιώνει την απροκάλυπτη μαεστρία των αδερφών Νταρντέν να ενορχηστρώνουν μεγάλα δράματα, την αναγνώριση των ξαφνικών, βίαιων τρόπων με τους οποίους η ζωή και οι προσδοκίες ενός ανθρώπου μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω [...]. Μπορεί η ταινία να μην έχει τις δραματικές εντάσεις του προηγούμενου έργου τους, αλλά οι χαμηλοί τόνοι, η άψογα οργανωμένη δομή και η υποδειγματική ερμηνεία της σχετικά νεοφερμένης στο χώρο Άρτα Ντομπρόσι, θα ξεσηκώσει το ενδιαφέρον των arthouse κινηματογράφων και θα κερδίσει την αποδοχή των διεθνών φεστιβάλ».
(
Justin Chang, Variety)

«Οι αδερφοί Νταρντέν συνεχίζουν την αξιοθαύμαστη σειρά ταινιών τους, μετά το βραβευμένο με το Χρυσό Φοίνικα “Το παιδί”, το 2005».
(Matt Noler, The house next door)

Ένα Σχόλιο με αφορμή την ταινία :

Αναζητώντας έναν Ντοστογιέφσκι για τον κινηματογράφο του εικοστού πρώτου αιώνα:
Κάπως έτσι φτάνει κανείς και στους αδερφούς Νταρντέν και το έργο τους. Η κάμερά τους, σαν όπλο που σημαδεύει, στρέφεται σε άλλο ένα έγκλημα και την τιμωρία του. Ένα έγκλημα της διπλανής πόρτας, που το ακολουθεί μια τιμωρία που δεν επιβάλλεται από έναν εξωτερικό παράγοντα, αλλά έρχεται από μέσα, από τα βάθη της ανθρώπινης συνείδησης. Το έγκλημα, η σύγκρουση, η ηθική κρίση, η συγχώρεση, ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τις αποφάσεις που πήρε και με τις αποφάσεις που του επιβλήθηκαν, η ανάγκη για απόδραση σε έναν άλλο κόσμο, αυτά είναι τα στοιχεία στα οποία έχουν αδυναμία οι Βέλγοι κινηματογραφιστές και για τα οποία, αντίθετα από ό,τι κάνει η ηρωίδα της τελευταίας τους ταινίας, δεν μπορούν να σιωπήσουν
Στο στόχαστρο μπαίνει η Λόρνα, μια γυναίκα σαν αγριόχορτο, που θα μπορούσε να φυτρώσει οπουδήποτε. Όπως συμβαίνει και με όλες τις ηρωίδες των Νταρντέν, έτσι και η Λόρνα είναι κατά κάποιο τρόπο μια πολεμίστρια. Έχει κουρεμένα τα μαλλιά της κοντά, σαν να θέλει να καταργήσει τη θηλυκότητά της. Δουλεύει σκληρά και συντηρεί όχι μόνο τον ίδιο τον εαυτό της, αλλά και τον ανήμπορο σύζυγό της. Περνάει τις μέρες της φορώντας στολή εργασίας, έχοντας στο μυαλό της ως έξοδο κινδύνου την προοπτική του να κάνει μια μέρα τη δική της επιχείρηση. Είναι μετανάστρια, αλλά μιλάει απταίστως τη γλώσσα της χώρας που τη φιλοξενεί (όσο κι αν μιλάει στη μητρική της γλώσσα στον άνθρωπο που αγαπάει). Έτσι απασχολεί το σώμα και το πνεύμα της. Το σώμα της, όμως, μπορεί να γίνει ένα προϊόν. Στον καπιταλιστικό, «ανεπτυγμένο» κόσμο, το σώμα ενός ανθρώπου γίνεται κιβώτιο: ό,τι και να περιέχει, πωλείται και εξαγοράζεται με τρόπο υπόγειο. Η Λόρνα γίνεται αναλώσιμη, αλλά θέλει να γίνει αιώνια.
Και γίνεται αιώνια, μέσα στο σύμπαν που χτίζουν οι δύο αδερφοί από το Βέλγιο. Η Λόρνα γίνεται πια ένα σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Ο κινηματογράφος των αδερφών Νταρντέν, καθαρά ανθρωποκεντρικός, δεν είναι απλώς ένας κινηματογράφος των ηθικών διλημμάτων. Οι σκηνοθέτες δεν μιλούν απλώς για μια κοινωνία που σπάει τους κώδικες της ηθικής της. Συλλαμβάνουν εικόνες ενός κόσμου που έχει προ πολλού ξεχάσει το τι είναι σωστό και τι λάθος. Ένας κόσμος α-ήθης, κι όχι ανήθικος. Οι άνθρωποι είναι ικανοί και για το καλύτερο και για το χειρότερο. Και ενώ ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να κατακτήσουν το πρώτο, επιλέγουν στο τέλος το δεύτερο. Κανείς δεν είναι γνήσια κακός ή γνήσια καλός -αλλά σημασία έχει το να διαλέξεις πλευρά. Η Λόρνα, παγιδευμένη ανάμεσα στην αθωότητα και τη διαφθορά, δε διαλέγει. Αισθάνεται πιόνι στο πλαίσιο ενός μεγαλύτερου παιχνιδιού. Γι΄αυτό και όταν αποφασίζει να ξεφύγει από αυτό, παίρνει ένα δρόμο διπλής κατεύθυνσης. Στρέφεται μέσα της, στην κοιλιά της, και μαζί στρέφεται σε μια άγνωστη δύναμη μακριά από αυτήν, στον ουρανό, σαν να περιμένει έναν από μηχανής θεό που έτσι κι αλλιώς εμείς οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να δούμε.
Αυτό το κομμάτι που δεν μπορούμε να δούμε, αυτό μεταφράζουν οι σκηνοθέτες στη γλώσσα του κινηματογράφου. Αν ο κινηματογράφος μπορεί να γίνει ένας καθρέφτης που αντανακλά την κοινωνία, οι αδερφοί από το Βέλγιο έχουν βρει τον τρόπο να το κάνουν αυτό, καθρεφτίζοντας μαζί και τις περιπέτειες της ανθρώπινης ψυχής. Οι ήρωές τους, σκληροί εξαιτίας του κοινωνικού τους περιγύρου, γίνονται λείες επιφάνειες, καθρέφτες όπου μπορούμε και εμείς να δούμε το παραμορφωμένο μας πρόσωπο. Και ας μην μπορούμε να αρθρώσουμε κουβέντα. Καμιά φορά είναι ο ήχος της σιωπής που ακούγεται δυνατότερα.

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου του Στέλιου Κούλογλου


ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ
(Apology of an economic hitman)
http://www.hitmanapology.com

Δύο πρόεδροι της Λατινικής Αμερικής πεθαίνουν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Πίσω από την δολοφονίες βρίσκονται τα τσακάλια της CIA και μια ομάδα οικονομικών δολοφόνων. Ενα στέλεχος της ομάδας αποκαλύπτει την αλήθεια σε ένα εξαγριωμένο πλήθος, κάπου στην Λατινική Αμερική...

Σύνοψη:
Ο Τζον Πέρκινς από το 1971 έως το 1981 εργάστηκε στην πολυεθνική εταιρία συμβούλων Chas. T. Main ως οικονομολόγος. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένας Οικονομικός Εκτελεστής, στρατολογημένος από τις μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών. Οπως ειχε ορκισθεί όταν στρατολογήθηκε,κράτησε το στόμα του κλειστο ώσπου με αφορμή τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, αποφάσισε να εκθέσει δημοσίως τη αθέατη πλευρά της αμερικανικής εταιρειοκρατίας, συγγράφοντας την <Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου>. Στο βιβλίο αυτό βασίστηκε το ομότιτλο ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Στέλιου Κούλογλου. Ο Τζον Πέρκινς υπήρξε ένα από τα εξέχοντα μέλη της μυστικής ομάδας των «οικονομικών δολοφόνων», οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ψευδείς οικονομικές αναφορές, εξαγορές, εκβιασμούς, σεξ και φόνους για να εξαπλωθεί η αμερικανική αυτοκρατορία μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά από μια μακρόχρονη εσωτερική μάχη που καταγράφει το διλμ, ο Πέρκινς συναντά στον Ισημερινό την κόρη του δολοφονημένου προέδρου της χώρας και μιλά μπροστά σ’ ένα εξαγριωμένο Λατινοαμερικάνικο κοινό.

Βασισμένο σε σπάνιο προπαγανδιστικό υλικό, με δραματοποιημένες στυλ φιλμ- νουάρ σκηνές, κι αποκλειστικές εξομολογήσεις του best seller συγγραφέα (Confessions of an Economic Hit Man, The Secret History of the American Empire), αυτό το συναρπαστικό ντοκιμαντέρ, ρίχνει φως στους άγνωστους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν αυτοί που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο μας, στις ρίζες της ισλαμικής τρομοκρατίας, και τους λόγους που ένα τόσο μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στα όρια της ανέχειας.
Η απόλυτη απάντηση στην ερώτηση του Μπους: «Γιατί μας μισούν;»

Σημείωμα σκηνοθέτη:
«Αυτό είναι φιλμ νουάρ», σκέφτηκα μόλις διάβασα την ιστορία των οικονομικών εκτελεστών. Μία σέξυ femme fatale, διαφθορά και δολοφονίες, κρυφές συναντήσεις των «τσακαλιών» της αυτοκρατορίας σε δωμάτια γεμάτα καπνό. Αφήγηση του πρωταγωνιστή, παγιδευμένου σε μια ανεπιθύμητη κατάσταση, φλας μπακ στη γέννηση των οικονομικών εκτελεστών και ματιές στο μέλλον,δηλαδή στη λεηλασία του Ιράκ.
Χρησιμοποίησα όλες τις τεχνικές του φιλμ νουάρ, για να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ που εξιστορεί την πραγματική ιστορία του κόσμου μας.
Το μήνυμα των φιλμ νουάρ είναι συχνά απαισιόδοξο.. Αλλά η πλοκή και οι τελευταίες σκηνές της ταινίας, όπου ο πρωταγωνιστής απολογείται μπροστά στο λαό του Ισημερινού για τις πράξεις του, δίνουν μια νότα αισιοδοξίας: σε ένα κόσμο γεμάτο κυνισμό και πολέμους, υπάρχει πάντα χώρος για μετάνοια κι ελπίδα.»
Στέλιος Κούλογλου, Μάρτιος 2008
Η αντίδραση του Τζον Πέρκινς, όταν είδε την ταινία:
Είμαι βαθιά εντυπωσιασμένος- πρόκειται για ένα πολύ δυνατό και καλοφτιαγμένο φιλμ. Νομίζω ότι θα καθιερωθεί ως κλασσικό, ο κόσμος θα το βλέπει για δεκαετίες, αρκεί να τον ενδιαφέρει έστω και λίγο η ιστορία του τελευταίου μισού του 20ου αιώνα. Αφηγείται την ιστορία μιας αυτοκρατορίας- και τις επιπτώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο- με ένα ιδιαίτερο και εύκολα κατανοητό τρόπο. Σοκαρίστηκα από το μέγεθος της παραγωγής και την αφοσίωση σου. Το αρχειακό υλικό για τον Ρόλντος (πρωην πρόεδρος Ισημερινου) και τον Τορίχος (πρώην πρόεδρος του Παναμά) με έκανε να δακρύσω. Τα περισσότερα από αυτά τα έβλεπα για πρώτη φορά. Ο τρόπος που ενσωμάτωσες τα διαφημιστικά της Ford Motor Co με την επίθεση στη Βαγδάτη και το Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα είναι εξαιρετικός. Με τιμά ιδιαίτερα που ενέπνευσα εσένα και το συνεργείο σου. Είσαι μάστερ! (προσωπικό e-mail προς το Στέλιο Κούλογλου)

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Ο Στέλιος Κούλογλου είναι δημοσιογράφος. Είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών και σπούδασε δημοσιογραφία στο Παρίσι, στο Τόκιο και στην Ινδία. Ξεκίνησε να δημοσιογραφεί το 1981 στο «Aντί» και αργότερα εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης στο "Βήμα". Διετέλεσε ανταποκριτής της εφημερίδας "Αυγή" στο Παρίσι και το 1989 εγκαταστάθηκε στην Μόσχα απ όπου κάλυψε τις εξελίξεις στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες για λογαριασμό του ραδιοσταθμού "Sky" και της εφημερίδας "Καθημερινή". Τα χρόνια 1992-95 κάλυψε ως ειδικός απεσταλμένος τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Επίσης αρθρογραφεί σε περιοδικά και έχει γράψει 7 βιβλία. Το τελευταίο του βιβλίο («Μην πας ποτέ μόνος στο ταχυδρομείο»), είναι best seller με περισσότερα από 35.000 αντίτυπα.
Από το 1996 ο Κούλογλου επιμελούνταν και παρουσίαζε την εκπομπή Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα στη δημόσια τηλεόραση (Ε.Ρ.Τ.). Το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα ήταν μια ωριαία εβδομαδιαία εκπομπή ντοκιμαντέρ πάνω σε διεθνή και ελληνικά ιστορικά και σύγχρονα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, εστιάζοντας κυρίως στις εμπειρίες των πρωταγωνιστών τους αλλά και των απλών ανθρώπων. Από το 1996, οπότε και ξεκίνησε, η εκπομπή βρισκόταν στον κατάλογο των καλύτερων τηλεοπτικών προγραμμάτων και επιλέχθηκε για να αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα σε διεθνή φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Βραβεύθηκε τέσσερις φορές ως η καλύτερη ελληνική ενημερωτική εκπομπή. Το Σεπτέμβριο του 2000 και 2001 της απονεμήθηκε το "Euro-Comenius", το ευρωπαϊκό βραβείο για ιστορικά ντοκιμαντέρ.
Από τον Οκτώβριο του 2005 επιμελούνταν και παρουσίαζε την εκπομπή "Θεματική Βραδιά" στην ΕΤ1.
Συγγραφέας και σκηνοθέτης πολλών ντοκιμαντέρ μεταξύ των οποίων το βραβευμένο: “Κομμουνισμός: η μεγάλη ουτοπεία του 20ου αιώνα ” (Καλύτερο Ελληνικό Ντοκιμαντέρ-2000, Βραβείο Eurocomenius -2000, για το καλύτερο Ιστορικό ντοκιμαντέρ Ευρωπαϊκής παραγωγής), “Ο Αγώνας του Θανάτου”(Βραβείο Eurocomenius -2002) και “Whistleblowers”. Director for the French-German ARTE channel.
Έχει γράψει πάνω από 150 σενάρια για ντοκιμαντέρ και οχτώ βιβλία.
Φιλμογραφία:
- The crusade of an Archbishop (2000 Αrte) - Ο Αγώνας του Θανάτου (2002)- Whistleblowers (2004)

Σενάριο/ Σκηνοθεσία: Στέλιος Κούλογλου
Παραγωγός: Σπύρος Μαυρογένης
Συμπαραγωγοί: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, ΕΡΤ ΑΕ, Στέλιος Κούλογλου, Ηλίας Μπόβαλης, Kenan Akkawi, Ιωάννα Λουλουδή
Διεύθυνση φωτογραφίας: Διονύσης Ευθυμιόπουλος, Μανώλης Κονσολάκης.
Εκτέλεση παραγωγής: Ηλίας Μπόβαλης, Λίλυ Γρυπαίου
ASSOSIATED PRODUCER: MOXIE FILMS
Μοντάζ: Kenan Akkawi
Σχεδιασμός ήχου: Περσεφόνη Μίλιου
Μιξάρισμα ήχου: Echo Studios, Κώστας Βαρυπομπιώτης
Έρευνα και αρχειακό υλικό: Ιωάννα Λουλούδη
Έρευνα: Μαρία Λιβανού, Δάφνη Σκαγκλιώνη, Κωνσταντίνος Τσαλάκος
Μουσική: ACTIVE MEMBER
Μουσική βιβλιοθήκη: Funkey Studios, Αλέξανδρος Μαμμόπουλος
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Έλενα Χριστούλη
Styling: Δέσποινα Χειμώνα
Παραγωγή: Lynx ΑΕ.
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Μίσσιν
Βοηθός μοντέρ: Ιωάννα Πογιατζή, Άρτεμις Αναστασιάδου, Μαϊρίλια Καλαϊτζίδου Υποτιτλισμός: Arcadia Media, Μενέλαος Κώστας
Γραφικά: Πέτρος Γκέλας, Φώτης Δορκοφύκης
Κάμερα: Δημήτρης Κασσιμάτης
VIDEO MAN: Χρήστος Αραμπατζής
Βοηθός παραγωγής: Γιώργος Περγανδός, Στράτος Κοβάνης
Βοηθός καλλιτεχνικής διεύθυνσης: Josephine Serio
Βοηθός styling: Νικολέτα Μητροφανάκη
Ηλεκτρολόγος: Παναγιώτης Μουσαφιράκης, Βαγγέλης Ρούσσης
Φωτισμός: Κώστας Γκίκας
Μακιγιάζ: Μαρίνα Στάικου
Διεύθυνση οικονομικών: Στέλλα Γεωργακοπούλου
Γραμματεία: Νίκη Δήμου
Κοστούμια: Vestiario Konsta
Ηθοποιοί:
Κωνσταντίνος Βελέντζας, Ναταλία Λιονάκη, Γιάννης Χατζηγιάννης, Τάκης Στάγκος, Γιώργος Πλακούλας, Βαγγέλης Τάσσας, Γιάννης Σκούταρης, Γιάννης Νιόρας, Νίκος Καβούρης
Διάρκεια: 89

Ημερομηνία εξόδου ΗΠΑ: 15 Αυγούστου 2008 (Pioneer Theatre, Νέα Υόρκη The Laemmle Theatre στο Λος Άντζελες 22-28 Αυγούστου 2008)
LYNX S.A.ΔΙΑΝΟΜΗ ΕΛΛΑΔΑ & ΚΥΠΡΟΣ: SEVEN FILMS ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ: DECKERT DISTRIBUTION GMBH ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΗΠΑ: MOXIE FILMS

Συμμετοχές σε Φεστιβάλ:
· 27ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου ΒανκούβερΥποψήφιο για βραβείο Καλύτερης Μη μυθοπλαστικής ταινίας
· SunDoc, Κοπεγχάγη (Οργάνωση: Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ντοκιμαντέρ, European Documentary Network (EDN))
· 61ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου ΛοκάρνοΠρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής (Semaine de la Critique)

Ξένος τύπος:
Μετα την προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους της Νέας Υόρκης και του Λος Αντζελες καθώς στα φεστιβάλ του Λοκάρνο και του Βανκούβερ, Ιταλικές και Αμερικανικές εφημερίδες δημοσίευσαν εκτενείς κι ενθουσιαστικές κριτικές: «Χάρη στην εξαιρετική χρήση των δραματοποιημένων σκηνών, ο σκηνοθέτης κατάφερε να μετατρέψει το φιλμ σε ένα πολιτικό θρίλερ, που κρατάει πάντα σε αγωνία το κοινό .»
Coriere de la Ticino
«…το περιεχόμενο του είναι εκρηκτικό. Οτιδήποτε υποπτευόμασταν για τις Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί και να είναι αλήθεια. Κάνει τα πόδια σου να τρέμουν»
Il Sole 24 Ore
“Εδώ θα βρείτε όλους τους λόγους, γιατί ο κόσμος σιχαίνεται τους «γιάνκις»… όλα αυτά έχουν ειπωθεί και στο παρελθόν, είναι αλήθεια. Το γεγονός όμως ότι έρχεται από άμεση απολογία, είναι συναρπαστικό»
Il Manifesto
«…η ταινία αποκαλύπτει μερικά ραδιουργά γεγονότα. Οι σκηνές του κοινού στο Κίτο, που ορθώνεται ενάντια στην αμερικανική πολιτική σε καθηλώνουν»
New York Times
«... ενα προκλητικό, συναρπαστικό φιλμ-νουαρ που δεν πρέπει να χάσετε. Μπορεί να αρρωστήσετε και να αισθανθείτε κατάθλιψη, αλλά μετα θα συνειδητοποιήσετε ότι παρόμοιες πρακτικές εφαρμόζονται και στην κρίση της Γουώλ Στρητ....
.90,1FM Καναδας

Tips:

Το ομότιτλο βιβλίο "Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου" του John Perkins, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Αιώρα", σε μετάφραση του Βασίλη Αθανασιάδη και με εισαγωγή του Στέλιου Κούλογλου.

«Αφού διαβάσετε το βιβλίο, θα βλέπετε τις ειδήσεις με άλλα μάτια».
The Guardian

Τον Τζον Πέρκινς έπεισε ο ίδιος ο Στέλιος Κούλογλου να απολογηθεί δημόσια στο λαό του Εκουαδόρ, και να μιλήσει με την κόρη του πρώην προέδρου του, τη Μάρθα Ρόλντος. Τα δικαιώματα του βιβλίου έχουν ήδη αγοραστεί για τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, και ο Harisson Ford έχει εκδηλώσει το ενδιαφέρον του να συμμετάσχει στην ταινία.