Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

(Κατα)σκοπεύοντας Espion(s) Spy(ies)



Σκηνοθεσία: Νικολά Σαντά
Σενάριο: Νικολά Σαντά
Φωτογραφία: Stéphane Fontaine (Βραβείο Σεζάρ και του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αδελφών Μανάκη στη FΥΡΟΜ για την ταινία «De battre mon coeur s'est arrêté»
Μουσική: Cliff Martinez
Παίζουν:
Γκιγιόμ Κανέ,
Géraldine Pailhas,
Stephen Rea,
Hippolyte Girardot,
Alexander Siddig,
Vincent Regan
Έτος παραγωγής: 2009
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Έγχρωμο
Διάρκεια: 1.39΄


Υπόθεση:
Ένα μοντέρνο ρομάντζο κατασκοπίας

Η ταινία του Espion(s) είναι μια σπουδή πάνω στα κατασκοπευτικά φιλμ της δεκαετίας του 70, μόνο που εδώ, αν και υπάρχουν όλα τα στοιχεία ενός κατασκοπευτικού νουάρ, με τον μοναχικό κι απεγνωσμένο ήρωα να μπλέκεται άθελα του σε μια δίνη διπλωματικής κατασκοπείας, και να αφήνεται να τυλιχτεί στα γοητευτικά δίκτυα της femme fatale, έχει μια κριτική και πικρή ματιά για το σύγχρονο τρόπο που κυβερνούν τα κέντρα εξουσίας παγκοσμίως και ταυτόχρονα ένα σχόλιο για την προσωπική ευθύνη όλων μας στη δημιουργία τερατογένεσεων αντί πολιτικής και ενός νέου μετά-ηρωικού προφίλ στο καθ όλα γοητευτικό looser Γκιγιόμ Κανέ που μαζί με την μούσα του σκηνοθέτη Ζεραλντίν Παισα δίνουν ένα τόνο φρεσκάδας και χιούμορ σε μια περιπέτεια στα όρια του θρίλερ. .

Το κλασσικά ανατρεπτικό φινάλε σου αφήνει μια αίσθηση απαισιοδοξίας για το μέλλον του πλανήτη , αν αφεθεί στις σκοτεινές μυστικές υπηρεσίες των κρατών αλλά η ερωτική χημεία των δυο πρωταγωνιστών σε αποζημιώνει μαζί με την πολύ καλή εμφάνιση του Αλεξάντερ Σίντιγκ (Συριάνα) στο ρόλο του τρομοκράτη.

Στα υπέρ της ταινίας και η υπέροχη μουσική του γνωστού από το «Τράφικ» Κλίφ Μαρτίνεζ

Άποψη :
Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά μεγάλου μήκους, του σεναριογράφου Νικολά Σαντά ,που γνωρίσαμε από τον «Αρσεν Λουπέν», του Ζαν Πολ Σαλόμ και πολλά δημοφιλή γαλλικά σήριαλ.

Είχε προηγηθεί η μικρού μήκους ταινία του ,σε σενάριο και σκηνοθεσία δική του, υποψήφια για Σεζάρ μικρού μήκουςto 2004 , για τους κραδασμούς που προκαλεί στη ζωή τριών ανθρώπων, η επιστροφή ενός διεφθαρμένου επιχειρηματία που επιστρέφει στην χώρα του ,για να αντιμετωπίσει την δικαιοσύνη . Το “Les Parallèles” .(Φεστιβάλ Καννών 2004)
Ο Νικολά Σαντά υπήρξε κριτικός κινηματογράφου από το 1987 έως το 2000 στα Cahiers du Cinéma




Η Δήλωση του σκηνοθέτη:

«Ο κατάσκοπος που αγάπησα»

“Η αφετηρία για να ξεκινήσω μια ταινία αυτού του είδους ήταν η επιθυμία μου να αφηγηθώ μια ρομαντική ιστορία αγάπης μέσα σε ένα πλαίσιο κατασκοπίας. Επίτηδες επεδίωξα η δολοπλοκία να ξετυλίγεται σε μια ξένη χώρα για να ξεφύγω από τις γνωστές συμβάσεις του είδους. Γιατί η ταινία μου είναι μια κατ εξοχήν ιστορία αγάπης με υπόβαθρο τον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών. Έγραψα έτσι το σενάριο ώστε να παρακολουθούμε τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των ηρώων κυρίως κι όχι αυτή την ίδια την δράση. Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν αυτή η προσπάθεια μου να κρατηθεί ως το τέλος στη συναισθηματική προσέγγιση του ήρωα ώστε να αποφύγω τις γνωστές συμβάσεις του είδους. Φυσικά προσπάθησα να σεβαστώ τους κανόνες των ταινιών του είδους. Οι ταινίες αυτές πάντα μου άρεσαν γιατί έχουν να κάνουν κυρίως με τον χειρισμό, την ευθραυστότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, τις προσωπικές αδυναμίες των ηρώων , μπροστά τα διλήμματα.”


Ο Νικολά Σαντά υπήρξε κριτικός κινηματογράφου από το 1987 έως το 2000 στα Cahiers du Cinéma





Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Ενας Αντρας Μιά Γυναίκα του Κλοντ Λελούς 1966


Ένας Άντρας, Μια Γυναίκα
UN HOMME ET UNE FEMME
Σκηνοθεσία: Κλόντ Λελούς
Σενάριο: Κλόντ Λελούς & Pierre Uytterhoeven
Φωτογραφία: Κλόντ Λελούς
Μουσική: Φράνσις Λάι
Παίζουν: Ανούκ Αιμέ, Ζαν Λουι Τρεντινιάν
Έτος παραγωγής: 1966
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Γλώσσα: Γαλλικά
Έγχρωμο & Ασπρόμαυρο
Διάρκεια: 102’
Υπόθεση:
Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής χήρας, της Αν, που έχασε τον κασκαντέρ σε ένα ατύχημα στο πλατό και του Ζαν Λουί, ενός οδηγού αγώνων που η γυναίκα του έχει αυτοκτονήσει. Συναντιούνται για πρώτη φορά στο σχολείο των παιδιών τους στο Ντοβίλ και ταξιδεύουν μαζί για το Παρίσι όταν η Αν χάνει το τρένο. Μια αμοιβαία έλξη γεννιέται αλλά η Αν δεν μπορεί να δοθεί ολοκληρωτικά από τύψεις για τον νεκρό σύζυγο της. Όταν όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί ο Ζαν Λουί ξεκινά έναν αγώνα δρόμου για να την προλάβει...
Άποψη :
Με εναλλαγές έγχρωμου – ασπρόμαυρου ο Claude Lelouch αφηγείται μία ιστορία αγάπης με τον ανεπιτήδευτο τρόπο που υπόσχεται ο αφαιρετικός τίτλος ταινίας. Η ταινία που έγινε λάβαρο για την γενιά του 60, πραγματεύεται με ευαισθησία περισσή τον απόλυτο έρωτα που γεννάται απρόσμενα, δυναμώνει αργά και σταθερά και διασώζεται παρά τις δυσκολίες και τα προκατασκευασμένα μη. Ο Trintignant και η Aimee μοιάζουν να απελευθερώνονται συναισθηματικά και ακολουθούν το βασανιστικό ρυθμό που επιβάλλει ο σκηνοθέτης, ένα ρυθμό που προάγει την εμπειρία της θέασης σε βίωμα. Η ταινία διατηρεί την ειλικρίνεια των συναισθημάτων της, απέχει από μελοδραματισμούς, παραμένοντας επίκαιρη μέχρι σήμερα στην επεξεργασία των συναισθημάτων που καταγράφει
Σαραντατρία χρόνια μετά την πρώτη του προβολή, το άναρχο αριστούργημα του Claude Lelouch εξακολουθεί να συγκινεί. Γεγονός που θα μπορούσε να αποδοθεί στο διαχρονικά εμπνευσμένο θέμα του "ερωτά μετ` εμποδίων". Η` στην ταιριαστή χημεία των δυο γοητευτικών συμπρωταγωνιστών Anouk Aimée και Jean-Louis Trintignant. Ή ακόμη και στην υπέροχη και τόσο στοιχειωτικη μουσική του Francis Lai. Είναι μάλλον όμως αυτή η απλότητα την οποία ο Lelouch επιλέγει για να «αφηγηθεί» την ιστορία, που κάνει το έργο του να εντυπωσιάζει ακόμη και σήμερα.
Tips:
Κέρδισε μια πλειάδα βραβείων μεταξύ των οποίων ο Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ των Καννών του 1966 και τα Όσκαρ Καλύτερου Ξενόγλωσσου Φιλμ και Καλύτερου Σεναρίου. Ήταν επίσης υποψήφιο για Όσκαρ Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας.
Ενδιαφέρουσα είναι η επιλογή του Κλοντ Λελούς να κάνει μια αγωνιστική έκδοση της Flavia Coupe Lancia , έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας .
Βραβεία- Συμμετοχές :
Oscar Σενάριου
Oscar & Χρυσή σφαίρα Ξενόγλωσσης ταινίας
Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών 1966
Υποψήφια για 4 Oscar
Υποψήφια για 5 Χρυσές Σφαίρες

Η Αντα Δαλιάκα γράφει στο ΕΘΝΟΣ:
"Το ζευγάρι - σύμβολο του απόλυτου έρωτα"
«Ενας άνδρας, μια γυναίκα» και η αινιγματική Ανούκ Εμέ με τον γοητευτικό Ζαν-Λουί Τρεντινιάν διατηρούν ανέπαφη την πρωτοτυπία της ιστορίας τους στο πιο δυνατό ρομάντζο του '60

Είναι ίσως η πιο δυνατή ερωτική ιστορία της δεκαετίας του ‘60 (των ανατρεπτικών, άγριων, χίπικων ‘60s στα οποία μάθαμε να αναφερόμαστε -έστω κι αν δεν τα έχουμε γνωρίσει- με νοσταλγία).

Το ρομαντικό δράμα «Ενας άντρας, μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς, μία από τις επανεκδόσεις του φετινού καλοκαιριού («ξαναβγαίνει» στις 6 Αυγούστου), αποτέλεσε μία από τις πιο τρυφερές και εμβληματικές ιστορίες αγάπης του ευρωπαϊκού σινεμά, ένα αναρχικό λαβ στόρι, διεθνούς απήχησης, σε έγχρωμο και ασπρόμαυρο φόντο.

ΟσκαρΧαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη χάρη στο αγαπημένο μουσικό θέμα του Φράνσις Λάι και κέρδισε πολλά βραβεία, ανάμεσά τους το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το ‘66 και το Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για την ιστορία των Κλοντ Λελούς και Πιερ Ουτερχόβεν, ενώ είχε άλλες δύο υποψηφιότητες για Οσκαρ α’ γυναικείου ρόλου και σκηνοθεσίας. Κατέκτησε, ακόμη, τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών και δύο Χρυσές Σφαίρες (καλύτερου ξενόγλωσσου φιλμ και γυναικείας ερμηνείας σε δράμα).
Η αισθαντική και φημισμένα αινιγματική Ανούκ Εμέ και ο γοητευτικός Ζαν-Λουί Τρεντινιάν έγιναν ζευγάρι-σύμβολο του απόλυτου έρωτα. Εκείνη υποδυόμενη την Αν Γκοτιέ, νεαρή χήρα και μητέρα ενός κοριτσιού, που έχει χάσει τον κασκαντέρ σε ταινίες άντρα της. Εκείνος υποδυόμενος τον Ζαν-Λουί Ντιρόκ, επίσης χήρο και πατέρα ενός αγοριού και οδηγό αγώνων ταχύτητας. Οι δυο τους συναντιούνται τυχαία στο σχολείο των παιδιών τους. Η σχέση τους αναπτύσσεται αργά και μεθοδικά, με πρωτότυπα φλας μπακ από τον Λελούς που μπολιάζει την πλοκή με έξυπνα ευρήματα, «ντυμένα» με πολλή μουσική.
Αλήθεια, το χιλιοακουσμένο μοτίβο του Φράνσις Λάι (κέρδισε το Οσκαρ για το αντιστοίχως διάσημο μουσικό θέμα του «Love story»), βγαλμένο κατευθείαν από την ευρωπαϊκή ποπ κουλτούρα της εποχής, είναι «ένα» με την ταινία. Στοιχειωμένο, λες, από τα πρόσωπα της Εμέ και του Τρεντινιάν.
Για τον Λελούς, το στοίχημα ήταν το πρωταγωνιστικό του ζεύγος να φαίνεται πως απελευθερώνεται σταδιακά με έναν ονειρικό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό τρόπο, που κάνει τη θέαση της ταινίας βίωμα.
Ειλικρινές και κάποιες φορές απολαυστικά σουρεαλιστικό, το φιλμ διατηρεί ανέπαφη την πρωτοτυπία του, 43 χρόνια μετά την πρώτη του προβολή. Χάρη στο «Ενας άντρας, μια γυναίκα», η Εμέ παρέμεινε τέλειο είδωλο ερωτισμού, ενώ ο Τρεντινιάν ξαναβρήκε τη θέση του ανάμεσα στους Ευρωπαίους σταρ της περιόδου εκείνης, μετά τη στρατολόγησή του στον πόλεμο της Αλγερίας.
Ο 30άρης τότε σκηνοθέτης, σεναριογράφος, φωτογράφος και παραγωγός Λελούς, ένας από τους εκπροσώπους της νουβέλ βαγκ (υπήρξε το αουτσάιντερ που συνδύαζε τον κοινωνικό σχολιασμό με το στυλιζάρισμα της εικόνας), πειραματίστηκε δημιουργικά με τη φόρμα και κατάφερε να κάνει τους χαρακτήρες του στα μάτια του κοινού, συναρπαστικούς: τη φωτογενή πρωταγωνίστριά του, ιδιαίτερα ξεχωριστή ως σκριπτ γκερλ και τον φωτογενή πρωταγωνιστή του, ακαταμάχητα εντυπωσιακό σαν ριψοκίνδυνο οδηγό αγώνων και έμπειρο πλέιμποϊ.
Ακόμη και ο τρίτος άνθρωπος, ο αδικοχαμένος σύζυγος που υποδύεται ο Πιερ Μπαρού (μουσικός και παραγωγός δίσκων του ‘60 και του ‘70 που συνετέλεσε σημαντικά στο σάουντρακ της ταινίας), παίζοντας την κιθάρα του και καπνίζοντας πούρο, είναι ένας ρομαντικός ήρωας που θέλει κανείς να γνωρίσει.
Παιχνιδιάρης ο Λελούς με τον φακό, «έριξε» μπόλικο σύννεφο ομίχλης γύρω απ’ όλα (αδιευκρίνιστα συναισθήματα, βλέμματα, σκηνές).
Εκανε τους ηθοποιούς του ευάλωτους και συνάμα μοναδικούς, αποκομμένους από τους μελοδραματισμούς άλλων κινηματογραφικών ιστοριών.
Ο ίδιος αποπειράθηκε να επαναλάβει την επιτυχία του φιλμ με ένα ριμέικ, γαλλοαμερικανικής παραγωγής, που βγήκε στις αίθουσες έντεκα χρόνια μετά με πρωταγωνιστικό ζευγάρι τη Ζενεβιέβ Μπιζόλντ και τον Τζέιμς Κάαν. Μόνο που το «Another man, another chance», τοποθετημένο χωροχρονικά στην Αμερική των τελών του 19ου αιώνα, περισσότερο απογοήτευσε παρά ενθουσίασε.
Ο Λελούς, έχοντας μπει για τα καλά στα κανάλια του γαλλικού εμπορικού σινεμά, τόλμησε και ένα σίκουελ το 1986, με τον τίτλο «Ενας άντρας, μια γυναίκα: 20 χρόνια μετά». Μόνο που μία 20ετία μετά, η Ανούκ Εμέ, ως κινηματογραφική παραγωγός και ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, ως αμετανόητος οδηγός αγώνων, δεν είχαν την ίδια γοητεία. Η χημεία της πρώτης επαφής έμοιαζε τώρα ξεφτισμένη, σαν αχνό φωτογραφικό αντίτυπο.
Δύσκολα μια πρωτότυπη φιλμική ιστορία μπορεί να ειπωθεί από την αρχή με ευφυή τρόπο (πόσα χολιγουντιανά ριμέικ δεν φαντάζουν «στεγνά» και... αρπαχτές;). Πόσω μάλλον όταν συγκαταλέγεται στα διασημότερα ρομάντζα του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Αντα Δαλιάκα