Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Οικογένεια σε παράνοια ( City Island)






ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρέιμοντ ντε Φελίτα
ΣΕΝΑΡΙΟ: Ρέιμοντ ντε Φελίτα ΠΑΙΖΟΥΝ: Άντι Γκαρσία, Έμιλυ Μόρτιμερ, Τζουλιάνα Μαργκούλις, Άλαν Άρκιν, Στήβεν Στρέιτ, Ντόμινικ Γκαρσία-Λορίντο, Έζρα Μίλερ
ΜΟΥΣΙΚΗ: Γιαν Κατσμάρεκ (Jan A. P. Kaczmarek)
ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΗΠΑ
ΓΛΩΣΣΑ: Αγγλικά
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100’
ΕΠΙΣΗΜΟ SITE: http://www.cityislandmovie.com/
Δραματική Κωμωδία



Ο δεσμοφύλακας Βινς Ρίτσο έχει πολλά μυστικά –τόσα πολλά, που δεν ξέρει ποιό απ’ όλα είναι το μεγαλύτερο. Καταρχάς, αυτός ο καθημερινός, απλοϊκός μεσήλικας από το Μπρονξ καλλιεργεί εδώ και καιρό ένα επονείδιστο όνειρο: θέλει να γίνει πετυχημένος ηθοποιός στο πανί, κάτι που φυσικά δεν μπορεί να ομολογήσει στη γυναίκα του και τα ανήλικα παιδιά του. Γι’ αυτό και δεν τους αποκαλύπτει ότι αυτό που αποκαλεί εβδομαδιαία «βραδιά πόκερ» με τους φίλους του, είναι στην πραγματικότητα μαθήματα υποκριτικής. Όμως αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο πραγματικά μεγάλο του μυστικό: όταν ήταν 19 χρονών έγινε πατέρας, φυσικά εκτός γάμου. Και τώρα το παρελθόν του επιστρέφει και έρχεται κατά πάνω του με απειλητικές διαθέσεις.
Η ζωή του Βινς θα αλλάξει δραματικά όταν ο Τόνι Ναρντέλα μεταφέρεται στη φυλακή του. Ο νεαρός κλέφτης αυτοκινήτων έχει τη δυνατότητα να αποφυλακιστεί υπό όρους, μόνο εάν βρεθεί κάποιος συγγενής του έξω για να τον υποδεχτεί. Κι έτσι ο Βινς έχει την ευκαιρία να επανορθώσει, κάνοντας το σωτήριο βήμα για τον γιο του: μπορεί να τον πάρει στο σπίτι του και να τον σώσει από μια ζωή βουτηγμένη στην παρανομία. Πώς όμως θα τα εξηγήσει όλα αυτά στην οικογένειά του;
Όχι δηλαδή ότι τα παιδιά του, η Βίβιαν και ο Βινς Τζούνιορ, θα του δώσουν και πολλή σημασία. Η Βίβιαν έχει χάσει την υποτροφία της για το κολλέγιο εξαιτίας ενός μπλεξίματος με ναρκωτικά και τρέμει ότι η οικογένειά της θα πάρει χαμπάρι ότι τα βράδια κάνει στριπτίζ για να κερδίζει τα προς το ζην. Ο 17χρονος αδερφός της δεν νοιάζεται και πολύ για την άποψη που έχει η υπόλοιπη οικογένεια γι’ αυτόν, ωστόσο δεν είναι ακόμα έτοιμος να ομολογήσει το κρυφό του ερωτικό φετίχ –ένα φετίχ που περιλαμβάνει 24ωρη χρήση της webcam του και την υπέρβαρη γειτόνισσα Ντενίζ. Η γυναίκα του Βινς, η Τζόις, είναι από άλλο ανέκδοτο: ακόμα δραστήρια και ελκυστική, παρά τα 40 της χρόνια, δεν πιστεύει λέξη από το παραμύθι που της πουλάει ο άντρας της για τις «βραδιές πόκερ» και φυσικά δε θα ήταν σε θέση να κατανοήσει τη φιλία του Βινς με τη Μόλι, τη νέα του συμμαθήτριά στα μαθήματα υποκριτικής –όμως αυτό είναι ένα από τα πολλά μυστικά του συζύγου της που δεν έχουν ακόμα υποπέσει στην αντίληψή της. Εκτός όλων των άλλων, είναι και αρκετά καχύποπτη απέναντι στον Τόνι, αυτόν τον τυχάρπαστο ξένο που ο Βινς λέει πως φιλοξενεί στο σπίτι τους για να ανταποδώσει μια παλιά χάρη. Βέβαια, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να έχει μοιραστεί το κρεβάτι της με το σύζυγό της, η εμφάνιση ενός γυμνασμένου νέου που κυκλοφορεί στον κήπο χωρίς μπλουζάκι, είναι μάλλον ευπρόσδεκτη για τη Τζόις..
Όλοι τους κρυφοί καπνιστές, τα μέλη της οικογένειας Ρίτσο μπορεί να μοιράζονται μια κοινή στέγη, όμως ζουν χωριστές ζωές -μέχρι που ο Τόνι μπαίνει στην καθημερινότητά τους. Όλα τους τα μυστικά βγαίνουν τότε στη φόρα –ενώ συγχρόνως ένα παθιασμένο φιλί ανάμεσα στον Τόνι και την Τζόις κρατιέται κρυφό στο παρά πέντε, ο Βινς αξιοποιεί τα κρυφά ταλέντα του νόθου γιου του για να πετύχει σε μια οντισιόν και ο Τόνι αλλάζει τα παράνομα σχέδιά του για να βοηθήσει σε μια «επιχείρηση διάσωσης» στο νυχτερινό κέντρο που δουλεύει η Βίβιαν.
Η οικογένεια Ρίτσο δεν είναι διαφορετική από όλες τις άλλες οικογένειες: πολύ συχνά είναι εκείνα που δεν λέγονται αυτά που κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά, παρά εκείνα που εκφράζονται προς τα έξω. Κι όταν αυτό τελικά γίνεται, είναι μάλλον πιο εύκολο για έναν ξένο να κατανοήσει τι πραγματικά συμβαίνει, παρά για τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν καθημερινά. Για την οικογένεια Ρίτσο, ο Τόνι είναι ο καταλύτης που με την εμφάνισή του θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα ξεσκεπάσουν μισοειπωμένες αλήθειες και υπεκφυγές.
Ακολουθώντας το παράδειγμα των σκληροτράχηλων ηθοποιών που θαυμάζει κρυφά, ο Βινς θα πρέπει να καταλάβει ότι το να είσαι σκληρός δεν σημαίνει υποχρεωτικά πως πρέπει να παραμένεις και σιωπηλός.

TIPS:
Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στην ομώνυμη περιοχή του Μπρονξ στην οποία διαδραματίζεται το έργο.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ρέιμοντ ντε Φελίτα έχει κερδίσει στο παρελθόν το βραβείο κοινού του Φεστιβάλ του Sundance για το φιλμ «Two Family House» (2000) (ελληνικός τίτλος «Το Ρίσκο»).

ΦΕΣΤΙΒΑΛ:
Βραβείο κοινού στο Tribeca Film Festival 2009,( Heineken Audience Award)


ΔΙΕΘΝΗ MEDIA:
“Ακόμα μια εξαιρετικά καλογραμμένη δημιουργία από τον ανεξάρτητο σκηνοθέτη Ρέιμοντ Ντε Φελίτα, που μας μεταφέρει με ευκολία από την καταπίεση των ξεροκέφαλων τοπικιστών του Μπρονξ στη λυτρωτική αυτογνωσία, το City Island είναι μια ταινία που μπορεί εύκολα να κατακτήσει και το ευρύ κοινό.”
(Ronnie Scheiss, Variety)

“Χαριτωμένη κωμωδία γύρω από μια δυσλειτουργική οικογένεια, με ανατροπές και εξαιρετικό σενάριο που δίνει σάρκα και οστά σε απρόβλεπτους και ασυνήθιστους χαρακτήρες (…) έφυγα από την αίθουσα με ένα χαμόγελο στα χείλη, και είμαι σίγουρη ότι κι εσείς θα κάνετε το ίδιο.”
(Pamela Skillings, About.com)
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΕΡΒΟΠΟΥΛΟΣ απο το διαδικτιακό
Η Ανταρσία του Garcia!
του zerVo
Ε, αυτός είναι ο διάδοχος του Pacino. Θυμάμαι ακριβώς τα λόγια που είχα πει βλέποντας στο πανί τον Andy Garcia, να κολλάει το περίστροφο στο μέτωπο του Σιν Connery, στο πολλοστό αριστούργημα του De Palma, The Untouchables. Και δεν ήμουν ο μόνος, Για πολύ καιρό μάλιστα αυτή η εντύπωση πλανιόταν στον αέρα, μέχρι να δοκιμαστεί εντέλει στον τρίτο Νονό, όπου αποδείχτηκε τελικά πως ο Μεγάλος Al, παραμένει ερμηνευτικά άκληρος. Όχι πως δεν το πάλεψε ο Κουβανός, το αντίθετο μάλιστα, εκμεταλλευόμενος την ιταλιάνικη κοψιά της φάτσας του, αλλά στην 25ετή διαδρομή του δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον πήχη του ικανότατου, πλην όμως αξιοπρεπή ρολίστα. Ίσως να φταίει και η εμμονή του στο χουντικό παρελθόν της πατρίδας του - ειδικά μέσω του απαράδεκτου The Lost City - που στα μάτια μου τον κατέστησε φασίστα πρώτης κατηγορίας. Το τελευταίο που θα περίμενα μετά το τεράστιο Χ, που τον είχε διαγράψει στην εκτίμηση μου, ήταν ο Αβανέζος να πραγματοποιήσει επιτυχημένο come back. Και μάλιστα δια μέσου μιας καυστικής κοινωνικής σάτιρας σαν το indie City Island...
Λέγεται Βινς Ρίζο, είναι γέννημα θρέμμα του Μπρονξ και αυτό αποτελεί τιμή του και καμάρι του. Ενώ όμως στην εργασία του, στο σωφρονιστικό ίδρυμα της Νέας Υόρκης, έχει κτίσει το προφίλ του αυστηρού και φανατικού της πειθαρχίας δεσμοφύλακα, δεν συμβαίνει το ίδιο και στο σπίτι, όπου γυναίκα, γιος και κόρη έχουν σηκώσει μπαϊράκι. Μοναδική του διέξοδος από την καθημερινότητα, τα μαθήματα υποκριτικής που παρακολουθεί κρυφά από όλους, ένα απωθημένο που είχε από μικρός, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα γίνει ηθοποιός... Από μόνο του το θεματάκι φαντάζει αρκετό, για να κτιστεί πάνω του μια συμπαθητική ίντριγκα. Όχι όμως και στην λογική του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Raymond De Felitta, που παίρνει το ρίσκο να το διανθίσει με αμέτρητες υποιστορίες, που αφορούν σε κάθε μέλος της οικογένειας Ρίζο ξεχωριστά. Και που άπασες έχουν να κάνουν με τα μυστικά που κρύβει κάθε ένας από τους έξι πρωταγωνιστές του στόρι. Κι αν τους τέσσερις τους έχεις μετρήσει ήδη, πρόσθεσε ακόμη δύο, που θα παίξουν τον ρόλο των καταλυτών της αποκάλυψης της αλήθειας. Από όλες τις κατευθύνσεις. Ο πρώτος είναι ένας νεαρός μικροκακοποιός, που βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα εξαιτίας της έφεσης του να ξαφρίζει ακριβά αυτοκίνητα και που - ω της μοίρας - τυγχάνει νόθος γιος του Βινς, σπέρμα ενός παλιού νεανικού του έρωτα. Η δεύτερη είναι μια συμμαθήτρια του wannabe Marlon Brando στα σεμινάρια, που με τις φιλελεύθερες απόψεις της, θα ξυπνήσει το δημιουργικό ένστικτο του.Βασικό στοιχείο της εξέλιξης η παράνοια και οι φρενήρεις ρυθμοί. Πίστεψε με το ιδιόρρυθμο τέμπο θα σε παρασύρει σε τέτοιο βαθμό, που μπορεί μέσα σου να αναρωτηθείς πολλές φορές για το τι διάολο σχιζοφρένεια είναι αυτή που παρακολουθείς, μα το ρολόι σου, ουδέποτε θα το κοιτάξεις από βαριεστημάρα. Οι δορυφόροι που κινούνται γύρω από τον πάτερ φαμίλια είναι δοσμένοι με μια σουρεάλ διάθεση, που δεν απέχει όμως και πολύ από την πραγματικότητα. Η κυρά απογοητευμένη που μικροπαντρεύτηκε, μοιάζει να ζητά την παραμικρή αφορμή συζυγικής απιστίας τους αντρός της, για να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Η κόρη, υποτίθεται άριστη φοιτήτρια με τις υποτροφίες της, για να βγάλει τα έξοδα της χορεύει στις μπάρες σαν στριπτιτζού. Ο μικρός γιος, ένα κυνικό πνεύμα αντιλογίας και εξυπνάδας, διακατέχεται από μια απίστευτη έλξη για τις υπέρβαρες κυρίες και ο μεγάλος - που δεν το ξέρει βέβαια - παρασύρεται κι αυτός από το γαϊτανάκι της παράνοιας. Μια πολαρόιντ δηλαδή των κατοίκων των μοντέρνων προαστίων της Μητρόπολης, όπως την θυμάσαι πιθανότατα από το American Beauty, μα δοσμένη με πιο ηθογραφικό τρόπο, πιο ανθρώπινο, πιο απτό...Για πες: Το παράξενο είναι πως ενώ στο φινάλε, δεν γίνεται ο κακός χαμός που σου υπόσχεται η έκθεση του reality, συνεπώς από μαλλιοτραβήγματα πάπαλα, εντούτοις δεν νιώθεις πως έχεις πέσει μέσα σε μια φιλμική τρύπα στο νερό. Αντίθετα νιώθεις πλήρης που είδες στο πανί, τα πιπεράτα εν οίκω, που περπάτησαν εν δήμω και είναι πιθανό σε κάποιο ποσοστό να αντικατοπτρίζουν σε κάποιο ποσοστούλι αλήθειες από τις ζωές όλων μας. Αναμφίβολα η μορφή του Garcia μαγνητίζει με την μολιερική θεατρικότητα που αποδίδει τον χαρακτήρα του καταπιεσμένου μεσήλικα. Ο Κουβανέζος σολάρει, υποδυόμενος έναν τύπο εκτός της γνώριμης μανιέρας του και κερδίζει το παλαμάκι έχοντας άξιους παραστάτες δίπλα του, την πραγματική του κόρη Dominik, που είναι πανέμορφη και δύσκολα θα αποτραβήξεις το βλέμμα σου από τα τεχνηέντως φουσκωμένα της μεμέ, την κλισαρισμένη ως χαρωπή βρετανίδα Emily Mortimer, τον αγριωπό και σωματώδη Steven Strait και την Julianna Margulies, που σαν 45άρα σκίζει, αποδίδοντας τον πλήρη ορισμό της έννοιας milfy! Μια υποκριτική ομάδα που ξεχειλίζει από ενέργεια, καλύπτοντας με την ευδιαθεσία της τις αμέτρητες απορίες της εξέλιξης της υπόθεσης, προσφέροντας εντέλει μια δροσερούλα πατενταρισμένη Νεοϋορκέζικη Allenική σάτιρα, που στις λεπτομέρειες πιότερο θα σου φτιάξει την ημέρα, παρά θα στην χαλάσει...

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Υπόθεση FAREWELL στις 26 Νοεμβρίου



L’ AFFAIRE «FAREWELL»
Υπόθεση : Farewell
Ο κατάσκοπος που γκρέμισε το Tείχος

Σκηνοθεσία: Κριστιάν Καριόν (Christian Carion)
Σενάριο: Κριστιάν Καριόν, Ερίκ Ρεϋνό (Christian Carion, Eric Raynaud)
Φωτογραφία: Βάλτερ φαν ντεν Έντε (Walter van den Ende)
Μουσική: Κλιντ Μανσέλ (Clint Mansell)
Παίζουν: Εμίρ Κουστούριτσα, Γκιγιόμ Κανέ, Γουίλεμ Νταφό, Αλεξάντρα Μαρία Λάρα, Φιλίπ Μανιάν (Emir Kusturica, Guillaume Canet, Willem Dafoe, Alexanda Maria Lara, Philippe Magnan )

Έτος παραγωγής: 2009
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Γλώσσα: Γαλλικά
Έγχρωμο
Διάρκεια: 113’
Hxos: Stero Dolby
Κατάλληλo

Υπόθεση:
Βρισκόμαστε στα 1981, στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, όταν ο αξιωματικός της KGB Γκριγκόριεφ, κατά κόσμον Βλαντμίρ Βετρόφ (Εμίρ Κουστούριτσα), απογοητευμένος από την κατάντια της Σοβιετικής Ιδέας υπό τον Μπρέζνιεφ, αποφασίζει πως θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Έρχεται σε επαφή με τον Γάλλο μηχανικό Πιερ Φρομέντ (Γκιγιόμ Κανέ) που εργάζεται στη Ρωσία και διακριτικά τον τροφοδοτεί με έγγραφα τα οποία περιέχουν πληροφορίες (που αφορούν κατά βάση τις ΗΠΑ) τέτοιας σημασίας, που θα μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν τη μεγαλύτερη υπόθεση κατασκοπείας στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Για δύο ολόκληρα χρόνια, ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν (Φιλίπ Μανιάν) ελέγχει προσωπικά τα έγγραφα που διοχετεύει στη γαλλική κυβέρνηση ο Βετρόφ –ο οποίος πήρε το κωδικό όνομα «Farewell» από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες–, ενώ ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν, βάζει στην άκρη την καχυποψία του απέναντι στο σοσιαλιστή ομόλογό του και αποφασίζει να αξιοποιήσει αυτή την αναπάντεχη πηγή πληροφοριών που έρχεται από το ενδότερα της KGB.
O Farewell με τις ενέργειές του βοήθησε στην ουσιαστική εξάρθρωση ενός ολόκληρου δικτύου που επέτρεπε στην KGB να αποσπά πολύτιμες πληροφορίες για επιστημονικές, βιομηχανικές και στρατιωτικές εξελίξεις στη Δύση, κάνοντας το πρώτο βήμα σε μια μεγάλη διαδρομή που οδήγησε στην πτώση του Τείχους.
Σχόλιο:
«Η υπόθεση Farewell είναι μια από τις μεγαλύτερες ιστορίες κατασκοπείας του 20ου αιώνα»
Ρόναλντ Ρέιγκαν

Συνδυάζοντας την ιστορία με την Ιστορία, ο γάλλος σκηνοθέτης Κριστιάν Καριόν καταφέρνει να ρίξει φως στην ανθρώπινη πλευρά των ψυχρών γεγονότων. Στρέφοντας το φακό του σε μια υπόθεση που άλλαξε ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς σχεδόν να το πάρει είδηση κανείς και η οποία δεν είναι σήμερα γνωστή στο ευρύ κοινό, ξετυλίγει το κουβάρι που κρύβεται πίσω από την «υπόθεση Farewell».
Ένα κατασκοπικό θρίλερ που χαρακτηρίζεται από την αξιοθαύμαστη ακρίβεια στην αποτύπωση των κύριων ιστορικών γεγονότων και στην αναπαράσταση της εποχής, ενώ στηρίζεται και στις δυνατές ερμηνείες ενός λαμπερού όσο και ποιοτικού καστ. Έκπληξη αποτελεί η εμφάνιση του Εμίρ Κουστουρίτσα μπροστά από την κάμερα, ο οποίος κρατά με εντυπωσιακή στιβαρότητα τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ αξιοπρόσεκτος είναι και ο Φιλίπ Μανιάν στο ρόλο του προέδρου Μιτεράν.
Όταν οι ταινίες κατασκοπείας συναντούν το ιστορικό ντοκιμαντέρ, το αποτέλεσμα είναι ένας αντι-Τζέιμς Μποντ με μυαλό και περιεχόμενο, ένα μάθημα ιστορίας με δόσεις κινηματογραφικής περιπέτειας.
Δήλωση του Σκηνοθέτη:
«Λίγοι γνωρίζουν την υπόθεση Farewell, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989. Θέλησα να αποτυπώσω αυτή την ιστορία στη μεγάλη οθόνη, όχι μόνο γιατί της αξίζει μια θέση στη συλλογική μνήμη, αλλά και γιατί με τράβηξαν σε αυτή πολλά διαφορετικά στοιχεία.
Είναι πρώτα απ’ όλα μια ιστορία ανθρώπινη. Ένας άνθρωπος στη Μόσχα του 1981 αποφάσισε να κάνει κάτι για να αλλάξει τον κόσμο, και 8 χρόνια μετά τα πάντα άλλαξαν. Μου αρέσει όταν γεγονότα που μοιάζουν με ασήμαντες λεπτομέρειες της ιστορίας επηρεάζουν τη γενική εικόνα και έχουν σαν τελικό αποτέλεσμα αλλαγές κοσμοϊστορικές. Κατά μία έννοια, το «L’affaire Farewell» είναι μια προέκταση του προηγούμενου φιλμ μου, «Joyeux Noel». Ενώ εκεί μια ομάδα ανθρώπων έκαναν κάτι το αδιανόητο χωρίς όμως αυτό να έχει σημαντικό αντίκτυπο στη ροή της ιστορίας, εδώ ένα μόνο άτομο παίζει καίριο ρόλο στη διαμόρφωση του παγκόσμιου πολιτικού σκηνικού.
Θεώρησα πως η τεχνική της μεταπήδησης από σκηνές της καθημερινής ζωής στη Μόσχα, στις σκηνές που διαδραματίζονται μέσα σε κέντρα εξουσίας όπως είναι το Προεδρικό Μέγαρο του Παρισιού και ο Λευκός Οίκος στην Ουάσινγκτον ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Η κοινή γνώμη είναι πολύ περισσότερο μεροληπτική απέναντι στον πολιτικό κόσμο απ’ όσο νομίζουμε. Ήθελα να δείξω πώς κάποια έγγραφα που αποσπώνται στη Μόσχα είναι ικανά να φέρουν κοντά δύο πολιτικούς που θεωρητικά δεν είχαν κανένα σημείο επαφής: τον Ρόναλντ Ρέιγκαν και τον Φρανσουά Μιτεράν.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της υπόθεσης είναι ότι ποτέ δεν μπορέσαμε μάθαμε επακριβώς όλες τις πτυχές της, και πιθανότατα ούτε θα τις μάθουμε ποτέ. Είναι άλλωστε φυσικό για μια ιστορία κατασκοπείας να διατηρεί ένα πέπλο μυστηρίου.
Στη διάρκεια της έρευνάς μου για την ταινία διαπίστωσα ότι κάθε χώρα, κάθε μυστική υπηρεσία διαθέτει τη δική της οπτική για τα πράγματα. Και πάνω απ’ όλα, τολμώ να πω, ότι ο πραγματικός Farewell πρέπει να ήταν πράγματι μια εξαιρετικά σύνθετη και πολυεπίπεδη προσωπικότητα. Όταν πέρασα στη συγγραφή του σεναρίου, θεώρησα ότι δεν ήταν λογικό να παραμείνω αγκυλωμένος μόνο στα πραγματικά περιστατικά. Έτσι το αξίωμα μου ήταν εξαρχής ότι αυτή είναι μια ταινία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και με αυτή τη διαπίστωση ξεδίπλωσα την ιστορία ποιητική αδεία.
Όλα τα ονόματα, εξαιρουμένων των πολιτικών προσώπων, είναι αλλαγμένα. Και εκτός από την περίπτωση των πολιτικών αρχηγών, δεν επεδίωξα την εξωτερική ομοιότητα των προσώπων. Εξάλλου, εκτός από τις πολλές παρεμβάσεις που έγιναν στην πραγματική ιστορία για λόγους δραματουργικής συνοχής, στο έργο δίνω και μια δική μου ερμηνεία ως προς το γιατί ο Farewell αποκαλύφθηκε τελικά στη Μόσχα. Στην εκδοχή αυτή οδηγήθηκα μέσω κάποιων αξιοπερίεργων στοιχείων, που μ’ έκαναν να φανταστώ μια διαφορετική εξήγηση από την «επίσημη».
Τέλος, ήθελα να κάνω το «Affaire Farewell» επειδή είναι το ακριβώς αντίθετο από μια ταινία Τζέιμς Μποντ! Εδώ δεν υπάρχουν υπερήρωες: αυτοί είναι καθημερινοί άνθρωποι, που είναι άλλοτε γοητευτικοί και άλλοτε αξιολύπητοι..
Δεν υπάρχουν εντυπωσιακά γκάτζετς: τα μέσα που χρησιμοποιούσε ο Farewell για να μεταφέρει τις πληροφορίες στη Δύση είναι τα απολύτως βασικά και γι’ αυτό δύσκολο να εντοπιστούν.
Δεν υπάρχουν «καλοί» και «κακοί»: το κάθε πρόσωπο έχει τους δικούς του λόγους πίσω από κάθε του κίνηση, τη δική του λογική, που είναι κατανοητή και αποδεκτή από όλους. Και αυτό ακριβώς είναι το ανησυχητικό αλλά και το ενδιαφέρον της υπόθεσης..»
Κριστιάν Καριόν


Tips:
Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο Bonjour Farewell του Σεργκέι Κοστίν (Sergei Kostine).

Είναι η τρίτη ταινία του Κριστιάν Καριόν μετά τα «Ένα χελιδόνι έφερε την Άνοιξη» (2001) και «Καλά Χριστούγεννα» (2005).


Βραβεία- Συμμετοχές :

Paris Cinema International Film Festival (Εκτός συναγωνισμού)
Φεστιβάλ Βερολίνου 2009

Διεθνή ΜΜΕ:
«Ένα βαθύτατα ανθρώπινο και εξαιρετικά καλοπαιγμένο κατασκοπικό δράμα, που υποστηρίζεται από μια πολυεπίπεδη ερμηνεία του Εμίρ Κουστούριτσα»
-Lisa Nesselson, Screen Daily

«Παίρνει άριστα για την ιστορική του ακρίβεια, τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες»
- Jean-Christophe Buisson, Le Figaro
«Θαυμάσιο. Εξαιρετικό. Υπέροχη Σκηνοθεσία»
Nicole Cornu-Langlois, Spectacle du Mond