Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Ξέστρωτα κρεβάτια

Ξέστρωτα κρεβάτια
(Unmade beds)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Alexis Dos Santos
ΣΕΝΑΡΙΟ: Alexis Dos Santos & Marianela Maldonado
ΠΑΙΖΟΥΝ: Déborah François, Fernando Tielve, Michiel Huisman, Σωτήρης Πανόπουλος, Γιάννης Τσιτσόβης
ΜΟΥΣΙΚΗ: από Tindersticks μέχρι Mary & the Boy!!!
ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: Αγγλία
ΓΛΩΣΣΑ: ΄Αγγλικά, Γαλλικά και Ισπανικά
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 93
ΕΠΙΣΗΜΟ SITE: http://www.indiemoviesonline.com/unmade-beds/
Και σελίδα στο facebook :
http://www.facebook.com/group.php?gid=97631136816




Υπόθεση:
Πρόκειται για μια γλυκόπικρη ρομαντική ταινία, με ατάκες που σε προβληματίζουνε και καταστάσεις που σε συγκινούν. Πανέμορφα δοσμένη η άλλη ιστορία (ή μαλλον οι ιστορίες), τέλεια σκηνοθεσία και γεμάτες φρεσκάδα ερμηνείες. Πολύ τρυφερή και ρομαντική, με δόσεις γέλιου αλλά και συγκίνησης.
Όταν ο νεαρός Iσπανός με τα μεγάλα μάτια, Άξελ, πάει στο Λονδίνο προς αναζήτηση του πατέρα του που τον εγκατέλειψε, βρίσκεται να μένει σ’ ένα κτίριο γεμάτο δημιουργικούς, πολύγλωσσους καταληψίες, μια παρέα από ελεύθερα πνεύματα. Μεταξύ αυτών είναι και η Βέρα, μια όμορφη Βελγίδα που πρόσφατα την παράτησε ο φίλος της και τώρα εκείνη προσπαθεί να ξαναβρεί την πίστη της στο ρομαντισμό μέσα από μια νέα γνωριμία μ’ έναν χαρισματικό ξένο. Καθώς ο Άξελ και η Βέρα αναζητούν χωριστά κάποιες φευγαλέες, γλυκόπικρες επαφές, κινούνται ο ένας στην τροχιά του άλλου κι έτσι οι μοίρες τους αναπόφευκτα συναντιούνται.
Tips:
Ταινία φρέσκια και νεανική, με εξαιρετική μουσική. Μεταξυ των συγκροτημάτων που ακούγονται και ένα ελληνικό οι Mary and the Boy το γκρουπ του Αλέξανδρου Βούλγαρη.

Μουσική :
Ένα από τα καλύτερα σάουντρακ για σινεμά περιλαμβάνει τα παρακάτω κομμάτια:
"FUCK ME"
Written and Performed by Mary and the Boy
"BEAT A NEW HEART BEAT"
Written by Molly Carroll and Lewis Jones
Performed by Plaster of Paris
"SURRENDER"
Written by Cross, Marsden, Marsden, Stretch
Performed by (We Are) Performance
"HELLO VIEW"
Written by Connan Tent Hosford
Performed by Connan Mockasin
"UNDERGROUND"
Written and Performed by Kimya Dawson
"CHERRY BLOSSOMS"
Written by Stuart Staples, Dickon Hinchliffe and David Boulter
Performed by Tindersticks
"SHORT SHARP SHOCK"
Written by Cross, Marsden, Marsden, Stretch
Performed by (We Are) Performance
"WE ARE NOT THE SAME"
Written by V. Jones, D. Leach, R. Jones, R. Cox
Performed by Good Shoes
"SWINGET"
Written by Tolga During
Performed by Tolga Quartet
"SARÁ PERCHÉ TI AMO"
Written by Farina / Ghinazzi / Pace
Performed by I Ricchi e Poveri
"DON'T BE UPSET"
Written and Performed by Jeffrey Lewis
Lighting Lewis ASCAP
"HOT MONKEY, HOT ASS!"
Written by Mike Skinner and Spencer Product
Performed by Black Moustache
"AMOR A CONTAGOTAS"
Written and Performed by Natasha Braier
Guitar and Percussion by Cecilia Gimenez
""SNEAKY SNEAKY DOG FRIEND
Written by Connan Tent Hosford
Performed by Connan Mockasin
"NEW SKIN"
Written and Performed by New Skin
"BOBBY PERU"
Written and Performed by Mary and The Boy
"MY LIFE IS STARTING OVER AGAIN"
Written and Performed by Daniel Johnston
"HELLO"
Written and Performed by Michiel Huisman
"I'M FINE"
Written and Performed by Kimya Dawson

Βραβεία – Φεστιβαλ :
Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβαλ του Μοντρεαλ
Συμμετοχή σε πάνω από 30 διεθνή Φεστιβαλ μεταξυ αυτών και της Θεσσαλονίκης,
Βερολίνου, Σαντανς, Ροτερνταμ, Λος Αντζελες, Ρέκιαβικ, Σαν Φραντζίσκο.



“If they are so secret then it’s almost like as if they are not part of our lives”

Μιά άποψη :

Ανεπιτήδευτο, ανεπιτήδειο, ανήσυχο και πνευματικά ανέμελο, το Unmade Beds δεν είναι έχει φτιαχτεί για να μιλήσει για εκκεντρικούς χαρακτήρες, άσπονδες αγάπες, ή πληγωμένους νοσταλγούς ενός χαμένου και μακρινού (πια) ονείρου. Το Unmade Beds φτιάχτηκε από την αναγκαία προσπάθεια αναζήτησης εκείνων που θα θέλαμε αλλά δεν μπορούσαμε να έχουμε, εκείνων που πονάνε αλλά δύσκολα γιατρεύονται και όλων εκείνων που θα έπρεπε να υπάρχουν για να συμπληρώνουν την ζωή μας, αλλά η μοίρα φύσηξε χωρίς να ρωτήσει κανέναν, παίρνοντάς τα όλα μακριά. Ως εκ τούτου, το Unmade Beds έχει την δυνατότητα να μιλάει με διαφορετικό τρόπο στο καθέναν από εμάς. Αρκεί να είμαστε εκεί για να ακούσουμε.

Έχοντας υιοθετήσει την (φυσικά αναγκαία αλλά καλλιτεχνικά υπέροχη) indie νοοτροπία τόσο στη σκέψη όσο και στην εκτέλεση της ταινίας, ο νεαρός Alexis Dos Santos μοιάζει περισσότερο ανήσυχος (αλλά και περισσότερο συγκεντρωμένος) από τους περισσότερους συναδέλφους του που έχουν ασχοληθεί με παρόμοια θεματική και έχοντας πιάσει (και πιαστεί) από τις δύο παράλληλες ιστορίες που συμβαίνουν εδώ, καταφέρνει με μεγάλη ευκολία, όχι να αφουγκραστεί, αλλά να επικοινωνήσει με το ανεκποίητο συναίσθημα μιας παθιασμένης γενιάς έτοιμης να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να δημιουργήσει και να δημιουργηθεί, όχι όμως και να συμβιβαστεί.

Ο εικοσάχρονος Ισπανός που βρίσκεται στο Λονδίνο αναζητώντας έναν πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ, είναι και ο πιο αντισυμβατικός ήρωας της ταινίας. Μικροκαμωμένος αλλά ευδιάκριτος, αντισεξουαλικός αλλά όμορφος, χαμένος σε έναν κόσμο που αδυνατεί να καταλάβει, μπλέκεται στο παιχνίδι της αναζήτησης ενός ανθρώπου που πρέπει να είναι σημαντικός, πρέπει να τον αποδεχτεί αλλά πάνω απ’ όλα, πρέπει να υπάρχει. Παράλληλα στέκεται η ιστορία μιας πιο καθημερινής κοπέλας (που επίσης βρίσκεται στο Λονδίνο τυχαία) η οποία έχοντας ξεμείνει από τύχη, ψάχνει την ευκαιρία να ερωτευτεί, να πάρει την σωστή στροφή στη ζωή της χωρίς να χρειάζεται να ξέρει τι ακολουθεί. Οι δύο αυτοί ήρωες που μένουν στο ίδιο κοινοβιακό σπίτι χωρίς να έχουν συναντηθεί ποτέ (μέχρι λίγο πριν το φινάλε) μοιράζονται πολλά περισσότερα από αυτά που αρχικά φαίνεται. Ο καθένας προσπαθεί να καλύψει το δικό του συναισθηματικό κενό, να βρει εκείνο που του λείπει, τον άνθρωπο που θα τον συμπληρώσει.

Και αν από τα πρώτα κιόλας λεπτά γνωστοποιείται το ιδιαίτερο προτέρημα του νεαρού σκηνοθέτη να αποφεύγει με εξυπνάδα τα κλισεδιάρικα σκηνοθετικά τρικ, χρησιμοποιώντας την υπέροχη μουσική όχι για να εκβιάσει τον θεατή αλλά για να συμπληρώσει τις καταστάσεις και να εμβαθύνει στους χαρακτήρες (υπέροχη η σκηνή όπου εκείνος χορεύει μόνος μπροστά στον καθρέφτη, όπως λίγα λεπτά αργότερα κάνει και εκείνη, επίσης μόνη, στο δικό της χώρο),σε αυτή την μουσική στην οποία μοιάζει να χρωστάει πολλά η ταινία, τελικά, δεν της χρωστάει τα πάντα.

Βέβαια αν ήθελες θα μπορούσες να ψάξεις για αφηγηματική συνοχή, σκηνοθετική αρτιότητα, εντυπωσιακή φωτογραφία και ό,τι άλλο χαρακτηρίζει μια παραγωγή που θα σε έκανε ευτυχισμένο. Και δύσκολα θα τα έβρισκες. Θα έχανες όμως τον sense-beat χτύπο μιας γενιάς που ανασαίνει δίπλα σου αλλά σε προσπερνάει χωρίς καν να σε κοιτάξει. Διότι εδώ δεν θα βρεις τις απαντήσεις που ψάχνεις, ούτε κάποιο intellectual τρόπο να επιβιώσεις στο χάος της ζωής. Εδώ θα γνωρίσεις τους ανθρώπους του πάρτι και της μουσικής, του φτηνού αλκοόλ και της φασαρίας, αυτούς που συναντιούνται στο δρόμο και παραμένουν εκεί για να χαρούν, που ψάχνουν μια άγνωστη ηλιοβασιλεύουσα παραλία για να κάνουν τις εξομολογήσεις τους, που βάφονται, φιλιούνται, πασαλείφονται με μπογιές και ξέρουν να χαμογελούν κάνοντας έρωτα σε ένα μονό στρώμα στο πάτωμα.

Για να καταφέρεις να γίνεις μέρος όλου αυτού και να νιώσεις την διάχυτη φεστιβαλική αύρα (δεν είναι τυχαία η συμμέτοχη σε αμέτρητα φεστιβάλ του κόσμου) θα πρέπει να κοιτάξεις από το δικό σου ξέστρωτο κρεβάτι. Διότι η πιο ιδιαίτερη ίσως ταινία της χρονιάς έχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Όπως ένα παλιό πικάπ επιλέγει ποιους δίσκους που θα παίξει και ποιους όχι, έτσι και αυτή επιλέγει σε ποιους θα αρέσει και ποιους όχι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ σαν θεατής είναι να ανακαλύψεις σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκεις. Έστω και αν είναι μόνο για μια νύχτα, Live…!!

Χρήστος Ζαφειριάδης www.cinenoxoi.blogspot.com